دوست گرامی. مشکل عمده انسان برای پیمودن راه خدا و کمال غفلت است. غفلت باعث می شود که انسان عمرش تلف شود و وقتش به بیهودگی بگذرد و خیالبافی کند و گناه نماید و مانند آن. راه درمان غفلت هم “توجه” است. ما باید توجهات عبودی را در تمام زندگی خود گسترش دهیم. توجه دو نوع است توجه علمی و توجه عملی. توجه به اینکه من اکنون در این زمان و در این مکان چه وظیفه ای دارم . هم علما بدانم که وظیفه ام چیست و هم عملا آن را انجام دهم. مثلا الان دارند اذان می گویند. وقت اذان ا نسان وظایفی دارد که باید اولا بداند و ثانیا عمل کند. اگر انسان توجه را در تمام اعمال و حالات و زمان ها و مکان هایی که در آن هست گسترش بدهد در حقیقت به حقیقت دوام یاد خدا می رسد و از غفلت خارج می گردد. این کار ناگهانی امکان پذیر نیست ولی ما فرصت زندگی را در اختیار داریم و وظیفه دینی ما هم چیزی جز این نیست که توجهات واجب و مستحب خود را علما و عملا گسترش دهیم. انبیا و اولیای الهی کسانی بودن که دائم یاد خدا و متوجه خدا بودند و همین روش را می خواستند به سایر انسان های مومن آموزش بدهند. انسان از طریق گسترش توجهات عبودی است که به کمال و سعادت واقعی خود در دنیا و آخرت می رسدو شخصیت خود را به مرور زمان گسترش می دهد و به سمت کمال حرکت می کند. سیر و سلوک هم چیزی جز توجه و گسترش توجهات عبودی نیست. این مبحث به اندازه تمام دین گسترده است منتهی ما تنها به عنوان سرنخ دادن مطالبی کوتاه به عرض رساندیم. خود شما باید در این زمینه تلاش کنید که وظایف واجب و مستحب را در هر زمان ومکان بشناسید و کم کم در خود نهادینه کنید تا کاملا از حالت غفلت خارج و به خدا نزدیک و به هدف آفرینش انسان که عبودیت است برسید. موفق باشید.