توحید عملی یا توحید در عبادت، یعنی تنها خدا را مطاع و قبلة روح و جهت حرکت و ایده آل قرار دادن و طرد هر مطاع و جهت و قبله و ایده آل دیگر؛ یعنی برای خدا خم شدن و راست شدن، برای خدا قیام کردن، برای خدا خدمت کردن، برای خدا زیستن، برای خدا مردن، آنچنانکه ابراهیم گفت:

«وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلَّذی فَطَرَ السَّمواتِ وَ الْاَرْضَ حَنیفاً وَ ما اَنَا مِنَ الْمُشْرِکینَ»انعام/79 «…اِنَّ صَلوتی وَ نُسُکی وَ مَحْیایَ وَ مَماتی لِلّهِ رَبِّ الْعالَمینَ لا شَریکَ لَهُ وَ بِذلِکَ اُمِرْتُ وَ اَنَا اَوَّلُ الْمُسلِمینَ»انعام/162 و 163

[روی دل و چهرة قلب خود را حق گرایانه به سوی حقیقتی کردم که ابداع کنندة همة جهان علوی و سِفلبی است؛ هرگز جزء مشرکان نیستم … همانا نمازم، عبادتم، زیستنم و مردنم برای خداوند، پروردگار جهانهاست. او را شریکی نیست. به این فرمان داده شده ام و من اولین تسلیم شدگان به حق هستم.]
این توحید ابراهیمی، توحید عملی اوست. کلمة طیّبة «لا اِلهَ اِلاّ اللهُ» بیش از هر چیزی ناظر بر توحید عملی است؛ یعنی جز خدا شایستة پرستش نیست.

مجموعه آثار شهید مطهری ج2 –جهان بینی توحیدی، شهید مطهری