در واقع نکته مهم و محوری که مقام معظم رهبری بر آن تاکید داشتند مربوط به یکی از آسیب هایی بود که هر از چند گاه برخی نیروهای درون انقلاب را دچار می کند و آن عبارت است از استفاده از ادبیات دشمنان در سخن گفتن و تحلیل کردن اوضاع و احوال سیاسی داخل جامعه بدون اینکه لوازم این کار مورد توجه قرار گیرد، از طرفی علت آسیب بودن چنین کاری این است که دشمن در ادبیات خود مفهوم خاصی از الفاظ و اصطلاحاتی که به کار می بندد اراده می کند که در راستای اهداف دشمنانه اش می باشد و استفاده نیروهای انقلاب از این ادبیات بازی کردن ناخواسته در زمین دشمن تلقی می گردد. به عنوان مثال دشمن از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی تلاش کرده است تا تقسیم بندی خاصی از نیروهای سیاسی مرتبط با انقلاب ارائه دهد که بر اساس آن برخی از نیروها را به عنوان نیروهای میانه رو معرفی کرده است و برخی را به عنوان نیروهای افراطی که بخشی از نیروهای انقلاب نیز فریب این تقسیم بندی را خورده و با توجه به اینکه واژه میانه رو، واژه زیبایی به نظر می رسد و واژه افراطی ظاهری نامناسب دارد لذا این افراد عنوان میانه رو را بر خود پذیرفته و جریانات انقلابی منتقد خود را افراطی معرفی می کنند بدون اینکه به لوازم چنین اطلاقی به ویژه بر خودشان توجه داشته باشند چرا که میانه رو در ادبیات دشمنان به کسانی اطلاق می گردد که یا فاقد روحیه انقلابی گرانه هستند و یا در انقلابی گری بسیار ضعیف بوده و متمایل به دشمنان و اهداف آنان می باشند و با توجه به چنین مفهومی، این نام گذاری در واقع بدین معناست که این جریان ها هویت انقلابی خود را انکار کرده و هویت سازشکارانه و خاضعانه ای را در برابر دشمنان برای خود تعریف می کنند، از طرفی دیگر با توجه به این مفاهیم، بخش زیادی از نیروهای انقلابی نیز به بهانه اینکه افراطی هستند در معرض تبلیغات سوء قرار گرفته و نسبت به آنها در جامعه ایجاد بدبینی می شود چرا که معمولا در جامعه هیچ کسی از انسان های افراطی دل خوشی ندارد. بدین ترتیب دشمنان با این راهکار این امکان را پیدا می کنند که از میان بخشی از نیروهای انقلابی، برای خود یارگیری کرده و بخش دیگری از نیروهای انقلاب را که وفاداری بیشتری به انقلاب دارند از میدان خارج سازند. به همین دلیل مقام معظم رهبری ضمن هشدار نسبت به چنین مساله ای به تبیین مفهوم درست از میانه رو و افراطی از منظر اسلام پرداختند که بر اساس آن میانه رو که در ادبیات اسلامی از آن به عنوان «وسط» یاد می شود در مقابل افراطی و تندرو قرار نمی گیرد بلکه در مقابل منحرف قرار می گیرد و نیروهای انقلابی که وابستگی بیشتری به انقلاب داشته و در ادبیات دشمن به عنوان افراطی معرفی می شوند نه تنها در مقابل وسط نمی باشند بلکه کاملا وابسته به جریان «وسط» می باشند و با توجه به وابستگی فراوانی به انقلاب دارند نه تنها نباید از دور خارج شوند بلکه باید مورد حمایت نیز قرار گیرند چرا که تند رفتن در مسیر اسلام و انقلاب نه تنها جنبه ضد ارزشی ندارد بلکه کاملا مطابق با معیارهای دینی است و همواره انسان هایی هستند که در مسیر ارزش ها مسابقه می دهند و تلاش می کنند تا از بقیه پیش بیافتند و در نتیجه چنین تندروی را نباید در تقابل با وسط یا میانه روی با مفهوم اسلامی دانست بلکه در راستای آن می باشد. از طرفی دیگر در این ادبیات کسانی که در مقابل مسیر «وسط» قرار می گیرند افراطی یا تفریطی محسوب نمی شوند بلکه منحرف محسوب می شوند همچون تکفیری ها که برخی به غلط از آنها به عنوان افراطی یاد می کنند و حال آنکه آنها از اصول اسلام به دور هستند و در نتیجه گروهی منحرف هستند که مقام معظم رهبری تفصیل این موضوع را به همراه مستندات دینی اش در سخنرانی با مردم نجف آباد به این صورت تشریح فرمودند:« یک نکته‌ی دیگر این است که ما از ادبیّات سیاسی دشمن استفاده نکنیم؛ من این مسئله را، بخصوص به دوستان و برادران محترم خودمان در مشاغل گوناگون سیاسی و دولتی و غیر دولتی و مانند اینها تأکید میکنم؛ از ادبیّات دشمن استفاده نکنید. دشمنان انقلاب از روز اوّل آمدند تعبیر ادبیّات تندرو و میانه‌رو را مطرح کردند؛ فلانی تندرو است، فلان جریان تندرو است، فلان جریان میانه‌رو است. آن روز، از همه تندروتر هم از نظر آنها امام بزرگوار بود؛ امروز هم از همه تندروتر، به نظر آنها این بنده‌ی حقیر هستم. میانه‌رو حرف قشنگی است امّا اسلام این‌جوری حرف نمیزند؛ بفهمیم معارف اسلامی را. اسلام، طرف‌دار میانه و طرف‌دار «وسط» است: وَ کَذلِکَ جَعَلناکُم اُمَّةً وَسَطًا. امّا «وسط» در اسلام چیست؟ در مقابل تندرو است؟ نه، «وسط» در مقابل منحرف است: اَلیَمینُ وَ الشِّمالُ مَضَلَّةٌ وَ الطَّریقُ الوُسطی‌ هِیَ الجادَّة؛ این نهج‌البلاغه است. راه میانه یعنی راه مستقیم، راه جادّه. اگر از این راه مستقیم منحرف شدید -چه به این طرف و چه به آن طرف- این غیر میانه است. پس در مقابل میانه‌رو تندرو نیست؛ در مقابل میانه‌رو منحرف است. آن کسی میانه‌رو نیست که منحرف از راه و منحرف از جادّه است؛ امّا در جادّه، بعضی‌ها تندتر میروند و بعضی‌ها کندتر میروند. تند رفتن در صراط مستقیم چیز بدی نیست؛ سابِقوا اِلی‌ مَغفِرَةٍ مِن رَبِّکُم؛ جلوتر بروید. آنهایی که امروز در بیرون از مرزهای کشور میگویند تندرو، مقصودی دارند و معنایی مورد نظرشان است. دوستان ما و برادران ما در داخل مراقب باشند آنچه مقصود او است تکرار نکنند. آنهایی که میگویند تندرو، منظورشان کسانی است که در راه انقلاب مصمّم‌تر و پایدارترند؛ حزب‌اللّهی‌ها را میگویند تندرو. میانه‌رو [هم‌] کسی است که در مقابل آنها تسلیم باشد. در ادبیّات سیاسی آمریکا و انگلیس و امثال اینها، معنای تندرو و میانه‌رو این است: تندرو کسی است که پایبند انقلاب است، میانه‌رو کسی است که در مقابل خواسته‌های آنها تسلیم است. حالا چه کسی در مقابل آنها تسلیم است؟ خوشبختانه خودشان هم اعتراف دارند و میگویند در ایران میانه‌رو نداریم، همه تندروند. این حرف حرف درستی است؛ در ملّت ایران هیچ‌کس طرف‌دار وابستگی به اینها نیست. گاهی غفلت میشود، لغزش به‌وجود می‌آید و بعضی اشتباه میکنند، امّا قاطبه‌ی ملّت ایران طرف‌دار انقلابند، دنباله‌روِ انقلابند و پافشاری بر انقلاب میکنند؛ آنها به این میگویند تندرو. چرا ما تکرار کنیم حرف آنها را؟ به داعش هم میگویند تندرو؛ داعش تندرو است؟ داعش منحرف است؛ منحرف از اسلام است، منحرف از قرآن است، منحرف از صراط مستقیم است. ما به این معنا تندرو نداریم. توجّه کنند ادبیّاتی که دشمن به کار میبرد و معنای خاصّی را که در نظر دارد ما تکرار نکنیم. »(بیانات در دیدار مردم نجف آباد، 5/12/1394، farsi.khamenei.ir/speech-content?id=32414 )