قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۸/۱۰/۱۷
–
۱۰۵۱ بازدید
سلام
برای ؤتربیت و ادم خوبی شدن و مرید و عاشق واقعی خدا و امام زمان شدن و مرید امام خامنه ای شدن(مریدی که مو به مو عامل به دستورات خدا و اهل بیت و امام خامنه ای است)،ایا باید زمان طی شود و به تدریج بدین مقامات عالیه رسید؟چگونه میتوان در این مسیر بر سلوک این سرعت بخشید؟برای کسب جذبه های الهی در این راه چه باید کرد؟
تشکر
دوست گرامی. سوال بسیار مهمی نموده اید برای پاسخ آن به مطالب زیر توجه نمایید.
برخی خودسازی و سلوک را به فردی و اجتماعی تقسیم می کنند و خودسازی فردی را مقدم بر خودسازی اجتماعی می دانند، این سخن و رویکرد ابتدا به نظر درست می آید، اما اگر دقت کنیم اسلام دینی کاملا اجتماعی است و جنبه های فردی انسان را نیز در عرصه حیات اجتماعی و مبارزات انقلابی تربیت می کند. غفلت از روحیه انقلابی و اجتماعی و رویکرد تاریخی قرآن کریم به تمامی موضوعات زندگی و تربیت انسان باعث شده است که در فرهنگی دینی و جامعه علمی نوعی نگاه فردی شکل بگیرد که با فرهنگی قرآن کریم همگون و سازگار نیست. از منظر قرآن کریم، هرگز خودسازی فردی از خودسازی اجتماعی منفک و مستقل مطرح نمی شود و ما دو عرصه جدای از هم نداریم.
بنابراین رویکرد، که نوعی دریافت عمیق انقلابی از قرآن کریم است، تقسیم بندی خودسازی به فردی و اجتماعی، ناصحیح است و با نگاه قرآن کریم به تمامی موضوعات زندگی انسان که بر اساس جبهه بندی تاریخی میان جبهه کفر و ایمان، شکل گرفته، سازگار نیست.
دین اسلام یک دین اجتماعی و انقلابی به تمام معنا است و رویکرد قرآن کریم نیز به طور کلی اجتماعی و تاریخی است و این کتاب مقدس در عرصه یک درگیری طولانی میان جبهه حق و باطل نازل شده است.
بر این اساس، یکی از ویژگی های سلوک قرآنی نفی سلوک فردی است، نه به این معنا که انسان تنها باید سلوک اجتماعی داشته باشد، بلکه به این معنا که ساخته شدن افراد مومن، به صورت فردی نیز، جز در سایه مبارزات و تلاش های اجتماعی و حضور فعال در جبهه حق بر علیه باطل و تبعیت از امام جامعه انجام نمی شود. در روایت از امام صادق (ع) است که فرمودند: لَوْ لَمْ یَبْقَ فِی اَلْأَرْضِ إِلاَّ اِثْنَانِ لَکَانَ أَحَدُهُمَا اَلْحُجَّةَ،[1] حتی اگر دو نفر در کره زمین زندگی کنند، یکی امام و حجت خدا است؛ و طبعا دیگری نیز امت خواهد بود. با این رویکرد فردیت در دین ما به کلی نفی می شود و تنها خودسازی اجتماعی و تاریخی ارزش تلقی می شود.
مرحوم شریعتی در این زمینه سخن بسیار عمیقی دارد. گویا ایشان دین و خودسازی فردی را به هیچ وجه نپذیرفته است. ایشان می گوید: وقتی در صحنه مبارزه حق و باطل حضور نداری، هر کجا که خواهی باش، چه به نماز ایستاده باشی، چه به شراب نشسته باشی، هر دو یکی است. یعنی اگر حضور اجتماعی و مبارزاتی نداشته باشی، خودسازی فردی ات ارزشی نخواهد داشت، همانگونه که شرب خمر بی ارزش است.
انسان هرگز به صورت فردی به تعالی نمی رسد و کسانی که با عافیت طلبی و عبادات فردی و گوشه گیری از جامعه و عدم دخالت در سیاست و حمایت از امام جامعه، خیال می کنند که آدم های زرنگی هستند و قصد رسیدن به کمال و قرب الهی را از این طریق دارند، هرگز انسان خوبی نخواهند بود و بلکه به انسان های فرصت طلب و مضر و خطرناکی تبدیل می شوند و منش گمراه کننده ای برای مردم داشته و احیانا به جبهه حق و امام جامعه ضربه می زنند. به همین دلیل است که سلوک قرآنی را می توان نوعی خودسازی انقلابی و اجتماعی به حساب آورد. [1] اصول کافی، ج 1، ص 253.
روش خودسازی و سلوک اجتماعی:
برای رسیدن به رشد و تعالی انسان حضور در جامعه و مشارکت و تعاون اجتماعی از ضروریات روش خودسازی دینی است. ما این عرصه ها را لیست کرده ایم. حضور در این عرصه ها تضمین کننده وصول به چنین مقصدی خواهد بود انشاالله.
1. مشارکت در حل بحران های اجتمامی مانند کمک به سیل زندگان و زلزله زدگان و حوادث طبیعی
2. کمک به شناسایی و رفع آسیب های اجتماعی و اخلاقی جامعه
3. شرکت در جهاد فرهنگی بر علیه دشمن
4. مشارکت در جهاد نظامی و دفاع از کشور اسلامی و نظام
5. مشارکت در پیشرفت کشور اسلامی:
6. مشارکت در حفظ وحدت اجتماعی:
7. امر به معروف و مشارکت در اصلاح جامعه:
8. کارآفرینی و مشارکت در تولید:
9. عدالت طلبی و ظلم ستیزی در سطح جامعه اسلامی:
10. شرکت در تظاهرات و راهپیمایی به منظور دفاع از نظام اسلامی:
11. دفاع از رهبری و نظام اسلامی دربرابر هجوم مخالفین داخلی و خارجی:
12. اطلاع رسانی و آگاهی بخشی به مردم و ارتقای سطح فرهنگی عمومی:
13. آموزش معارف دین به مردم در جهت بالا بردن بصیرت دینی:
14. دستگیری از فقرا و نیازمندان و سرپرستی یتیمان:
15. مشارکت در مدیریت صحیح جامعه و و نقد مسئولین و توجه به اصلاح امور مردم و جامعه:
برخی خودسازی و سلوک را به فردی و اجتماعی تقسیم می کنند و خودسازی فردی را مقدم بر خودسازی اجتماعی می دانند، این سخن و رویکرد ابتدا به نظر درست می آید، اما اگر دقت کنیم اسلام دینی کاملا اجتماعی است و جنبه های فردی انسان را نیز در عرصه حیات اجتماعی و مبارزات انقلابی تربیت می کند. غفلت از روحیه انقلابی و اجتماعی و رویکرد تاریخی قرآن کریم به تمامی موضوعات زندگی و تربیت انسان باعث شده است که در فرهنگی دینی و جامعه علمی نوعی نگاه فردی شکل بگیرد که با فرهنگی قرآن کریم همگون و سازگار نیست. از منظر قرآن کریم، هرگز خودسازی فردی از خودسازی اجتماعی منفک و مستقل مطرح نمی شود و ما دو عرصه جدای از هم نداریم.
بنابراین رویکرد، که نوعی دریافت عمیق انقلابی از قرآن کریم است، تقسیم بندی خودسازی به فردی و اجتماعی، ناصحیح است و با نگاه قرآن کریم به تمامی موضوعات زندگی انسان که بر اساس جبهه بندی تاریخی میان جبهه کفر و ایمان، شکل گرفته، سازگار نیست.
دین اسلام یک دین اجتماعی و انقلابی به تمام معنا است و رویکرد قرآن کریم نیز به طور کلی اجتماعی و تاریخی است و این کتاب مقدس در عرصه یک درگیری طولانی میان جبهه حق و باطل نازل شده است.
بر این اساس، یکی از ویژگی های سلوک قرآنی نفی سلوک فردی است، نه به این معنا که انسان تنها باید سلوک اجتماعی داشته باشد، بلکه به این معنا که ساخته شدن افراد مومن، به صورت فردی نیز، جز در سایه مبارزات و تلاش های اجتماعی و حضور فعال در جبهه حق بر علیه باطل و تبعیت از امام جامعه انجام نمی شود. در روایت از امام صادق (ع) است که فرمودند: لَوْ لَمْ یَبْقَ فِی اَلْأَرْضِ إِلاَّ اِثْنَانِ لَکَانَ أَحَدُهُمَا اَلْحُجَّةَ،[1] حتی اگر دو نفر در کره زمین زندگی کنند، یکی امام و حجت خدا است؛ و طبعا دیگری نیز امت خواهد بود. با این رویکرد فردیت در دین ما به کلی نفی می شود و تنها خودسازی اجتماعی و تاریخی ارزش تلقی می شود.
مرحوم شریعتی در این زمینه سخن بسیار عمیقی دارد. گویا ایشان دین و خودسازی فردی را به هیچ وجه نپذیرفته است. ایشان می گوید: وقتی در صحنه مبارزه حق و باطل حضور نداری، هر کجا که خواهی باش، چه به نماز ایستاده باشی، چه به شراب نشسته باشی، هر دو یکی است. یعنی اگر حضور اجتماعی و مبارزاتی نداشته باشی، خودسازی فردی ات ارزشی نخواهد داشت، همانگونه که شرب خمر بی ارزش است.
انسان هرگز به صورت فردی به تعالی نمی رسد و کسانی که با عافیت طلبی و عبادات فردی و گوشه گیری از جامعه و عدم دخالت در سیاست و حمایت از امام جامعه، خیال می کنند که آدم های زرنگی هستند و قصد رسیدن به کمال و قرب الهی را از این طریق دارند، هرگز انسان خوبی نخواهند بود و بلکه به انسان های فرصت طلب و مضر و خطرناکی تبدیل می شوند و منش گمراه کننده ای برای مردم داشته و احیانا به جبهه حق و امام جامعه ضربه می زنند. به همین دلیل است که سلوک قرآنی را می توان نوعی خودسازی انقلابی و اجتماعی به حساب آورد. [1] اصول کافی، ج 1، ص 253.
روش خودسازی و سلوک اجتماعی:
برای رسیدن به رشد و تعالی انسان حضور در جامعه و مشارکت و تعاون اجتماعی از ضروریات روش خودسازی دینی است. ما این عرصه ها را لیست کرده ایم. حضور در این عرصه ها تضمین کننده وصول به چنین مقصدی خواهد بود انشاالله.
1. مشارکت در حل بحران های اجتمامی مانند کمک به سیل زندگان و زلزله زدگان و حوادث طبیعی
2. کمک به شناسایی و رفع آسیب های اجتماعی و اخلاقی جامعه
3. شرکت در جهاد فرهنگی بر علیه دشمن
4. مشارکت در جهاد نظامی و دفاع از کشور اسلامی و نظام
5. مشارکت در پیشرفت کشور اسلامی:
6. مشارکت در حفظ وحدت اجتماعی:
7. امر به معروف و مشارکت در اصلاح جامعه:
8. کارآفرینی و مشارکت در تولید:
9. عدالت طلبی و ظلم ستیزی در سطح جامعه اسلامی:
10. شرکت در تظاهرات و راهپیمایی به منظور دفاع از نظام اسلامی:
11. دفاع از رهبری و نظام اسلامی دربرابر هجوم مخالفین داخلی و خارجی:
12. اطلاع رسانی و آگاهی بخشی به مردم و ارتقای سطح فرهنگی عمومی:
13. آموزش معارف دین به مردم در جهت بالا بردن بصیرت دینی:
14. دستگیری از فقرا و نیازمندان و سرپرستی یتیمان:
15. مشارکت در مدیریت صحیح جامعه و و نقد مسئولین و توجه به اصلاح امور مردم و جامعه: