در جواب از این شبهه باید گفت نامهای ابوجهل و ابولهب اسم نیستند که کسی بخواهد آن را روی فرزندانش بگذارد بلکه کنیه هستند و کنیه را نیز اشخاص از طرف خود یا پدرانشان برای خود انتخاب می کنند که معمولا هم به خاطر مثلا فرزند بزرگشان است. اما قضیه ابوجهل و ابولهب کاملا متفاوت است مثلا ابولهب نقل شده این کنیه بدین جهت انتخاب شده بود که چهره او – مانند آتش – سرخ بود.(بلخی، مقاتل بن سلیمان، تفسیر مقاتل بن سلیمان، تحقیق، شحاته، عبدالله محمود، ج 4، ص 913، بیروت، دار إحیاء التراث، چاپ اول، 1423ق.) لذا خداوند نیز تشبیه زیبایی به کار برده و او را در سوره مسد به آتش جهنم وعده می دهد و می فرماید: سیصلی نارا ذات لهب(سوره مسد آیه 3) لذا برخی گفته‌اند چون جایگاه او دوزخ است، خداوند به او کنیه ابولهب داد.( الکشاف، ج4، ص296.) اما داستان ابوجهل جالبتر است.‌ او ابتدا با کنیه «ابو الحکم» نامیده می‌شد که نشان از حکمت و دانش بود، اما پیامبر اکرم(ص) و مسلمانان او را «ابوجهل» نامیدند و همین کنیه در میان مسلمانان باقی ماند و با گسترش اسلام، کنیه قبلی او به فراموشی سپرده شد.( ابن اثیر جزری، علی بن محمد، اسد الغابة فی معرفة الصحابة، ج 3، ص 567، بیروت،‌ دار الفکر، 1409ق؛ ابن عبدالبر، یوسف بن عبد الله ، الاستیعاب فی معرفة الأصحاب، تحقیق، البجاوی، علی محمد، ج 3، ص 1082، بیروت، دار الجیل، چاپ اول، 1412ق.)بنابر این هر انسانی که کمی تعقل کند در می یابد که این گونه کنیه ها برازنده انسانهای خوب نبوده که روی فرزندانشان بگذارند بلکه عیب و نقصی به شمار می آمده که حتی از سوی خداوند برای ابولهب و پیامبر اکرم (ص) برای ابوجهل به جهت خباثت وی اینگونه قرار داده شده پس مثال زدن این شبهه گر به این کنیه ها اوج جهالت و نادانی وی را می رساند که وقتی نمی تواند از راه استدلال و منطق و عقل کار به جایی ببرد با ایراداتی بی خردانه سعی در منحرف کردن اذهان دارد.