آقای دینایی فرمودند: زیبایی ظاهری محدود است؛ نفرمودند زیبایی ظاهری لایتناهی است. امّا وقتی عقل یا قلب، زیبایی را درک می‌کنند، آن زیبایی، لایتناهی است. عقل و قلب هم کاری با زیبایی ظاهری ندارند. عقل، زیبایی عقلی را می‌بیند، مثل زیبایی‌های موجود در ریاضیّات و فیزیک و فلسفه و … . قلب هم زیبایی‌های باطنی را مشاهده می‌کند. قلب، زیبایی‌های باطنی را می‌بیند، مثل زیبایی ایمان و زیبایی ولایت و زیبایی اسماء الله و امثال اینها را.
حال اگر عقل به یک صورت نگاه کرد و تناسبات ریاضی را در آن صورت دید یا ظرایف زیست‌شناختی را در آن مشاهده کرد، در این صورت، او زیبایی عقلی را می‌بیند و کاری به زیبایی حسّی متعارف ندارد. با نگرش قلبی هم چه بسا افراد به ظاهر زیبایی که بسیار زشت باشند و افراد به ظاهر زشتی که بسیار زیبا باشند. مثلاً سوسک از نظر اغلب مردم، زشت است، ولی کسی که با نگرش عقلی به سوسک نگاه می‌کند، مثل یک زیست‌شناس یا مثل یک بیوفیزیسین، شگفتی‌هایی در بدن سوسک می‌بیند که هوش از سر انسان می‌پراند.