بدون وحی می توان وجود خدا و برخی اوصافش را اثبات نمود. امّا با این مقدار، کسی سعادتمند نمی شود. این مقدار شناخت لازم است تا ما بدانیم که خدایی وجود دارد و او برای ما برنامه ی خود سازی فرستاده است. لذا رسیدن به زندگی سعادتمندانه به معنی حقیقی آن، که همان زندگی سعادتمند ابدی است، ممکن است مگر با مجموعه ای از برنامه های انسان سازی که کلّ آن را دین می گویند. بدون وحی تا حدودی می توان برای رشد جنبه ی حیوانی انسان ـ که مربوط به زندگی دنیوی اوست ـ برنامه ریزی نمود، امّا برنامه ی جامع برای ترقّی جنبه ی فوق دنیوی انسان فقط در پرتو وحی به دست می آید.