سلام علیکم : آیه مورد سوال در باره لزوم عمل به وعده و هر تعهدی است که فرد با دیگری می کند و این که خلف وعده مورد نکوهش و غضب خداوند است ، سخن مولی علی علیه السلام این است که سخن حق و حقیقت را از هر کسی باید گرفت حتی اگر گوینده خودش اهلیت نداشته باشد از باب مثال اگر کودک و یا کافری سخن حقی گفت نباید نگاه به گوینده کرد بلکه اگر سخن او سخن سنجیده و مطابق با حق و حقیقت است باید پذیرفت و نباید بخاطر گوینده اش رد کرد ، تعارض و تنافی میان این دو آموزه دینی وجود ندارد. شاید برداشت شما از آیه این بوده است که گویندگان مسائل دینی خود باید عامل به گفتارشان باشند و سخنی را که عمل نمی کنند نباید بگویند بر فرض که آیه یکی از مصادیقش این نیز باشد باز هم منافاتی با سخن حضرت علی علیه السلام ندارد چون ایه توصیه به گوینده است که عامل به سخنان خود باشد و روایت توصیه به شنونده است که اگر کسی عامل به سخن خودش نیست به سخن گوینده توجه کند و نه به این که گوینده چی کسی است در حقیقت به گوینده توصیه به عمل شده است و به شنونده توصیه شده است که به سخن نگاه کند و سخن حق را بپذیرد حتی اگر گوینده خودش عمل نمی کند و یا اعتقادی ندارد و تنافی بین این دو وجود ندارد .