۱۳۹۳/۰۸/۲۵
–
۵۴۵۹ بازدید
چرا دوری از حرام شکر نعمت است ؟
شکر» در لغت به معنای تصور نعمت در ذهن و اظهار آن در گفتار و کردار است.شکرگزاری با قلب، زبان و عمل، در روایات اسلامی نیز به همین معنی آمده است.
امام صادق(ع) می فرمایند: هرکس نعمت خدا را با دل بشناسد، شکرش را ادا کرده است و نیز می فرمایند: شکر نعمت، دوری از کارهای حرام است و شکر کامل، گفتن«الحمدلله رب العالمین» است.
شکر سه قسم است: الف: شکرقلبی: کانت معرفته شکراً: همین که آدم بفهمد نعمتها از خداست.
ب: شکر زبانی: بهترین جمله «الْحَمْدُ لِلَّهِ».
ج: شکر عملی و رفتاری: استفاده هر نعمتی در مسیر شایسته و بایسته آن نعمت که از سوی خالق هستی ترسیم شده است، خواهد بود. امام صادق(ع) می فرمایند: «شُکْرُ النِّعْمَةِ اجْتِنَابُ الْمَحَارِمِ؛ شکر هر نعمت یپرهیز از حرام ها و دوری از گناهان درباره آن نعمت است.»(الکافی، ج 2، ص 94و 95)
بهترین معنای شکر خداوند متعال، خرج نعمت های خدادادی در مسیر عبودیت و بندگی است. البته خداوند رحیم خود وضعیت بندگان را ترسیم کرده و در سوره سبا آیه 13 می فرماید: و قلیل من عبادی الشکور؛ ولی عده کمی از بندگانم شکرگذارند.
امام صادق (ع) در معنای شکر و سپاس می فرماید: شکر هر نعمتی پرهیز از استفاده آن نعمت در حرام ها و عصیان هاست.(الکافی، ج2، ص 94 و 95 )
با دقت می توان به ابعاد جالب این سخن پی برد و دانست که به طور مثال شکرگذاری چشم و گوش، بهره گیری این اعضا در امور مباح و حلال و پرهیز از گناه و حرام است، آنچه می بینیم و آنچه می شنویم بهترین نماد شکر گزاری و کفران این دو نعمت خواهد بود و همینطور درباره دیگر الطاف و نعمت های الهی که زمان ها و زمین های استفاده از این اعضا در روز رستاخیز در دادگاه الهی، همراه با یکایک اعضا زبان به نوع استفاده از آنها گشوده و ما را سربلند یا سرافکنده می سازند.
خلاصه کلام اینکه:بر اساس آموزه های قرآن و سنت پیامبر(ص) و ائمه معصوم (ع) هدف اصلی زندگی عبودیت و شاکر بودن در درگاه پروردگار متعال است، بنابراین انسان باید در هر حال بندگی کند و و شاکر خداوند تبارک و تعالی باشد و این حالت در زندگی اش نمود و عینیت داشته باشد.
امام صادق(ع) می فرمایند: هرکس نعمت خدا را با دل بشناسد، شکرش را ادا کرده است و نیز می فرمایند: شکر نعمت، دوری از کارهای حرام است و شکر کامل، گفتن«الحمدلله رب العالمین» است.
شکر سه قسم است: الف: شکرقلبی: کانت معرفته شکراً: همین که آدم بفهمد نعمتها از خداست.
ب: شکر زبانی: بهترین جمله «الْحَمْدُ لِلَّهِ».
ج: شکر عملی و رفتاری: استفاده هر نعمتی در مسیر شایسته و بایسته آن نعمت که از سوی خالق هستی ترسیم شده است، خواهد بود. امام صادق(ع) می فرمایند: «شُکْرُ النِّعْمَةِ اجْتِنَابُ الْمَحَارِمِ؛ شکر هر نعمت یپرهیز از حرام ها و دوری از گناهان درباره آن نعمت است.»(الکافی، ج 2، ص 94و 95)
بهترین معنای شکر خداوند متعال، خرج نعمت های خدادادی در مسیر عبودیت و بندگی است. البته خداوند رحیم خود وضعیت بندگان را ترسیم کرده و در سوره سبا آیه 13 می فرماید: و قلیل من عبادی الشکور؛ ولی عده کمی از بندگانم شکرگذارند.
امام صادق (ع) در معنای شکر و سپاس می فرماید: شکر هر نعمتی پرهیز از استفاده آن نعمت در حرام ها و عصیان هاست.(الکافی، ج2، ص 94 و 95 )
با دقت می توان به ابعاد جالب این سخن پی برد و دانست که به طور مثال شکرگذاری چشم و گوش، بهره گیری این اعضا در امور مباح و حلال و پرهیز از گناه و حرام است، آنچه می بینیم و آنچه می شنویم بهترین نماد شکر گزاری و کفران این دو نعمت خواهد بود و همینطور درباره دیگر الطاف و نعمت های الهی که زمان ها و زمین های استفاده از این اعضا در روز رستاخیز در دادگاه الهی، همراه با یکایک اعضا زبان به نوع استفاده از آنها گشوده و ما را سربلند یا سرافکنده می سازند.
خلاصه کلام اینکه:بر اساس آموزه های قرآن و سنت پیامبر(ص) و ائمه معصوم (ع) هدف اصلی زندگی عبودیت و شاکر بودن در درگاه پروردگار متعال است، بنابراین انسان باید در هر حال بندگی کند و و شاکر خداوند تبارک و تعالی باشد و این حالت در زندگی اش نمود و عینیت داشته باشد.