اساس اطاعت از پیغمبر، اذن خداست. همان گونه که رسالت پیامبر و معجزه او و نصرت و پیروزیش به اذن خداست؛ اطاعت از او نیز به اذن خداست.

هیچ پیامبری اعزام نمی شود، مگر این که به اذن خدا مطاع باشد، یعنی آنچه پیغمبر می گوید، وحی است و به اذن خدا باید از او اطاعت کرد. در سوره حشر درباره پیغمبر اسلام می فرماید: «ما اتیکُم الرَُّسول فَخُذُوه وَ ما نَهیکم عَنْه فَانتَهوا»(حشر/7) یا در مورد دیگر می فرماید: «اَطیعُوا اللهَ وَ اَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أوُلِی الأَمْرِ مِنْکم» (نساء/59)

اطاعت از رسول به اذن خداست. قهراً رسول چیزی جز حق نخواهد گفت، چون خدا جز اطاعت حق چیز دیگر را اجازه نمی دهد: «اِنَّ هُدِی اللهُ هُوَ الهُدی» (بقره/120)، «فالحقَّ والحقَّ اقول» (ص/84) ، «وَ هُوَ یَهدی السََّبیل» (احزاب/4) . ممکن نیست که خداوند اجازه اطاعت از باطل بدهد، عصمت پیامبران نیز با همین مسئله تثبیت می شود. چون هر پیغمبری باید مطاع باشد و این اطاعت هم به اذن خداست، اگر پیغمبر معصوم نباشد و خلاف بگوید، یا خلاف بکند، لازمه اش این است که دیگران از باطل او اطاعت کنند؛ در حالی که خداوند باطل را سرکوب می کند و به آن اجازه پیروزی نمی دهد. و بر همین اساس از رسول (ص) رسیده است: «لا طاعَة لِمَخلوقٍ فِی مَعصِیة الخالِق» (مَنْ لا یحضر القفیه ج2 ح3214)، یعنی هزگز نمی توان دستور یا پیشنهاد نامشروع کسی را در برابر فرمان خداوند قبول و پیروی کرد.

آیة الله جوادی آملی،تفسیر موضوعی قرآن ج 6 (سیرة پیامبران(ع) در قرآن)