قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۴/۱۰/۱۶
–
۱۸۰۱ بازدید
سلام بعضی از ما می پرسن آیا روز قیامت خوشگل تر محشور میشویم؟ممنون
برخلاف قیافه جهنمیان که بسیار غمگین و عبوس و گرفته وسیاه و تاریک است که انگار کوهی از غم و اندوه بر صورتشان نشسته و بسیار گریان و نالان هستند، قیافه و صورت و سیمای بهشتیان بسیار سفید و نورانی و شاد است؛ قرآن در چندین آیه بدان اشاره کرده است. از جمله در آیه 22 و 23 سوره قیامت فرموده: وُجُوهُ یومَئذٍ ناضِرَهٌ الی ربِّها ناظِرَهٌ: در آن روز صورتهایی شاداب و مسرور است که به پروردگار خویش نگاه می کنند. و در آیه 8 سوره غاشیه فرموده: (وُجُوهٌ یومَئذٍ ناعمَهٌ لِسَعیِها راضیهٌ فی جنَّهٍ عالیَهٍ.یعنی چهره بهشتیان در بهشت، بسیار شاداب و با طراوت است و از سعی و تلاش خود راضی هستند و در بهشتی عالی جای دارند.» و در آیه 38 و 39 سوره عبس فرموده: وجوهٌ یومئذٍ مسفرهٌ ضاحِکَهٌ مُستَبشِرهٌ): «چهره بهشتیان در آن روز بسیار گشاده و نورانی است و ایشان بسیار مسرور و خوشحال و خندانند .توضیح اینکه. صورت و سیمای بهشتیان کیفیت و چگونگی زندگى انسان و پاداش و کیفرهاى او در جهان دیگر، تجسمى از اعمال و روحیات و افکار او در این جهان است، به تعبیر دیگر: «هر کارى که از انسان در این جهان سر می‌زند آثار وسیع و گسترده اى در روح او باقى می‌گذارد که در این دنیا ممکن است به آسانى درک نشود، ولى در رستاخیز، پس از دگرگونی‌ها و تکامل‌هایى که در آن رخ مى دهد، با واقعیت حقیقى خود جلوه مى کند و چون در آن‌جا حاکمیت و تجلى روح بیشتر است، آثار آن حتى در جسم منعکس خواهد شد. همان‌گونه که ایمان و اتحاد در این جهان مایه رو سفیدى است، و بر عکس، ملت پراکنده و بى ایمان، مردمى رو سیاه هستنند، در جهان دیگر این رو سیاهى و رو سفیدى مجازى دنیا شکل حقیقى به خود مى گیرد، و صاحبان آنها با چهره هاى سفید و درخشان، و یا سیاه و تاریک محشور مى گردند.[1]آیات متعددی در قرآن کریم، حکایت از این حقیقت دارد که انسان‌ها در قیامت، برخی با چهرۀ سفید و درخشنده و برخی با چهرۀ زشت و سیاه و غبار گرفته حاضر می‌شوند. برای نمونه می‌توان به آیات زیر اشاره کرد:
1. «یَوْمَ تَبْیَضُّ وُجُوهٌ وَ تَسْوَدُّ وُجُوهٌ فَأَمَّا الَّذِینَ اسْوَدَّتْ وُجُوهُهُمْ أَ کَفَرْتُم بَعْدَ إِیمَانِکُمْ فَذُوقُواْ الْعَذَابَ بِمَا کُنتُمْ تَکْفُرُون»؛[2] (آن عذاب عظیم) روزى خواهد بود که چهره هایى سفید، و چهره هایى سیاه مى گردد،[3] اما آنها که صورت‌هایشان سیاه شده، به آنها گفته مى شود: آیا بعد از ایمان، کافر شدید؟ پس بچشید عذاب را، به سبب آنچه کفر مى ورزیدید.
2. «وُجُوهٌ یَوْمَئذٍ نَّاضِرَة»؛[4] چهره هایى در آن روز گشاده و نورانى است.
3. «وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ»؛[5] و در آن روز صورتهایى عبوس و درهم کشیده است.
4. «وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْها غَبَرَة»؛[6] و صورتهایى در آن روز غبارآلود است.
5. «وُجُوهٌ یَوْمَئذٍ مُّسْفِرَة»؛[7] چهره هایى در آن روز گشاده و نورانى است.
6. «وُجُوهٌ یَوْمَئذٍ نَّاعِمَة»؛[8] چهره هایى در آن روز شاداب و با طراوت‌اند.
در اینکه آیا مراد از چهره گشاده، شاداب، باطراوت، نورانی و سفید، نورانیت معنوی است، یا علاوه بر نورانیت باطنی و معنوی، نیکویی و زیبایی ظاهری نیز مراد است، بیشتر مفسران دو دیدگاه ارائه نموده‌اند و در تفسیر برخی از آیات[9] ذکر شده از واژهای «مشرقة»، «منیرة» و «مضیئة»، به معنای سفید و نورانی بودن چهره استفاده کرده‌اند[10] که بیشتر، ناظر به حقیقت معنوی آن است.
ولی در تفسیر برخی دیگر از آیات یاد شده،[11] علاوه بر اشاره به نورانیت معنوی چهره، از واژۀ «حسن» به معنای نیکویی و زیبایی ظاهری چهره نیز استفاده کردند.[12]بنابر این، افرادی که با ایمان و اهل بهشت باشند، اگر در دنیا چهره زشت و نازیبایی هم داشته باشند در قیامت و بهشت به واسطه ظهور باطن در ظاهر، دارای چهرۀ زیبا و نورانی خواهند شد.
علاوه بر این بنا به فرمایش خداوند متعال در قرآن کریم، بهشتیان در بهشت هر چه بخواهند و درخواست کنند به آنها داده می‌شود.[13] زیبا طلبی و نیکویی صورت نیز امری طبیعی و فطری انسان است و مورد درخواست بهشتیان خواهد بود، پس به استناد عمومیت این آیات، بی‌گمان می‌توان فهمید که چهره زشت در بهشت، زیبا می‌شود.
روایات بسیاری در این موضوع وارد شده است؛ از جمله روایتی منقول از حضرت رسول اکرم(ص) است: «هر گاه فردی از اهل بهشت را از چهره و جمالى خوش آید، مى گوید: خدایا جمال مرا همانند این جمال کن، خدا جمالش را همانند آن چهره و جمال، زیبا می‌کند.[14] ______________________________________
[1]. تفسیر نمونه، ج 3، ص 45 – 46،
[2]. آل عمران، 106.
[3]. البته گفتنی است که سیاهی و سفیدی آن‌جا با رنگ‌های دنیایی قابل مقایسه نیست، همان‌گونه که دیگر نعمت‌هایش این چنین است.
[4]. عبس، 38.
[5]. قیامت، 24.
[6]. عبس، 40.
[7]. عبس، 38.
[8]. غاشیه، 8.
[9]. «وُجُوهٌ یَوْمَئذٍ مُّسْفِرَة؛ یَوْمَ تَبْیَضُّ وُجُوهٌ وَ تَسْوَدُّ وُجُوهٌ …».
[10]. مجمع البیان فى تفسیر القرآن، ج 10، ص 668، المیزان فى تفسیر القرآن،ج 20، ص 210، 1417 ق؛ طیب، سید عبد الحسین، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، ج 13، ص 302، چاپ دوم، انتشارات اسلام، تهران، 1378 ش؛ فیض کاشانى، ملا محسن، تفسیر الصافى، تحقیق، اعلمی، حسین، ج 5، ص 288،
[11]. «وُجُوهٌ یَوْمَئذٍ نَّاضِرَة؛ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناعِمَةٌ».
[12]. مجمع البیان، همان، ص 601؛ المیزان، همان، ص 111؛ تفسیر نمونه، ج 25، ص 302؛ [13]. «لَهُم مَّا یَشَاءُونَ فِیهَا وَ لَدَیْنَا مَزِید»؛ هر چه بخواهند در آن‌جا براى آنها هست، و نزد ما نعمت‌هاى بیشترى است(که به فکر هیچ کس نمى رسد).، ق، 35؛ «لَهُمْ ما یَشاؤُنَ عِنْدَ رَبِّهِمْ ذلِکَ جَزاءُ الْمُحْسِنین»؛ آنچه بخواهند نزد پروردگارشان براى آنان موجود است و این است جزاى نیکوکاران، زمر، 34.
[14]. الغارات، ج 1، ص 243،
1. «یَوْمَ تَبْیَضُّ وُجُوهٌ وَ تَسْوَدُّ وُجُوهٌ فَأَمَّا الَّذِینَ اسْوَدَّتْ وُجُوهُهُمْ أَ کَفَرْتُم بَعْدَ إِیمَانِکُمْ فَذُوقُواْ الْعَذَابَ بِمَا کُنتُمْ تَکْفُرُون»؛[2] (آن عذاب عظیم) روزى خواهد بود که چهره هایى سفید، و چهره هایى سیاه مى گردد،[3] اما آنها که صورت‌هایشان سیاه شده، به آنها گفته مى شود: آیا بعد از ایمان، کافر شدید؟ پس بچشید عذاب را، به سبب آنچه کفر مى ورزیدید.
2. «وُجُوهٌ یَوْمَئذٍ نَّاضِرَة»؛[4] چهره هایى در آن روز گشاده و نورانى است.
3. «وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ»؛[5] و در آن روز صورتهایى عبوس و درهم کشیده است.
4. «وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْها غَبَرَة»؛[6] و صورتهایى در آن روز غبارآلود است.
5. «وُجُوهٌ یَوْمَئذٍ مُّسْفِرَة»؛[7] چهره هایى در آن روز گشاده و نورانى است.
6. «وُجُوهٌ یَوْمَئذٍ نَّاعِمَة»؛[8] چهره هایى در آن روز شاداب و با طراوت‌اند.
در اینکه آیا مراد از چهره گشاده، شاداب، باطراوت، نورانی و سفید، نورانیت معنوی است، یا علاوه بر نورانیت باطنی و معنوی، نیکویی و زیبایی ظاهری نیز مراد است، بیشتر مفسران دو دیدگاه ارائه نموده‌اند و در تفسیر برخی از آیات[9] ذکر شده از واژهای «مشرقة»، «منیرة» و «مضیئة»، به معنای سفید و نورانی بودن چهره استفاده کرده‌اند[10] که بیشتر، ناظر به حقیقت معنوی آن است.
ولی در تفسیر برخی دیگر از آیات یاد شده،[11] علاوه بر اشاره به نورانیت معنوی چهره، از واژۀ «حسن» به معنای نیکویی و زیبایی ظاهری چهره نیز استفاده کردند.[12]بنابر این، افرادی که با ایمان و اهل بهشت باشند، اگر در دنیا چهره زشت و نازیبایی هم داشته باشند در قیامت و بهشت به واسطه ظهور باطن در ظاهر، دارای چهرۀ زیبا و نورانی خواهند شد.
علاوه بر این بنا به فرمایش خداوند متعال در قرآن کریم، بهشتیان در بهشت هر چه بخواهند و درخواست کنند به آنها داده می‌شود.[13] زیبا طلبی و نیکویی صورت نیز امری طبیعی و فطری انسان است و مورد درخواست بهشتیان خواهد بود، پس به استناد عمومیت این آیات، بی‌گمان می‌توان فهمید که چهره زشت در بهشت، زیبا می‌شود.
روایات بسیاری در این موضوع وارد شده است؛ از جمله روایتی منقول از حضرت رسول اکرم(ص) است: «هر گاه فردی از اهل بهشت را از چهره و جمالى خوش آید، مى گوید: خدایا جمال مرا همانند این جمال کن، خدا جمالش را همانند آن چهره و جمال، زیبا می‌کند.[14] ______________________________________
[1]. تفسیر نمونه، ج 3، ص 45 – 46،
[2]. آل عمران، 106.
[3]. البته گفتنی است که سیاهی و سفیدی آن‌جا با رنگ‌های دنیایی قابل مقایسه نیست، همان‌گونه که دیگر نعمت‌هایش این چنین است.
[4]. عبس، 38.
[5]. قیامت، 24.
[6]. عبس، 40.
[7]. عبس، 38.
[8]. غاشیه، 8.
[9]. «وُجُوهٌ یَوْمَئذٍ مُّسْفِرَة؛ یَوْمَ تَبْیَضُّ وُجُوهٌ وَ تَسْوَدُّ وُجُوهٌ …».
[10]. مجمع البیان فى تفسیر القرآن، ج 10، ص 668، المیزان فى تفسیر القرآن،ج 20، ص 210، 1417 ق؛ طیب، سید عبد الحسین، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، ج 13، ص 302، چاپ دوم، انتشارات اسلام، تهران، 1378 ش؛ فیض کاشانى، ملا محسن، تفسیر الصافى، تحقیق، اعلمی، حسین، ج 5، ص 288،
[11]. «وُجُوهٌ یَوْمَئذٍ نَّاضِرَة؛ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناعِمَةٌ».
[12]. مجمع البیان، همان، ص 601؛ المیزان، همان، ص 111؛ تفسیر نمونه، ج 25، ص 302؛ [13]. «لَهُم مَّا یَشَاءُونَ فِیهَا وَ لَدَیْنَا مَزِید»؛ هر چه بخواهند در آن‌جا براى آنها هست، و نزد ما نعمت‌هاى بیشترى است(که به فکر هیچ کس نمى رسد).، ق، 35؛ «لَهُمْ ما یَشاؤُنَ عِنْدَ رَبِّهِمْ ذلِکَ جَزاءُ الْمُحْسِنین»؛ آنچه بخواهند نزد پروردگارشان براى آنان موجود است و این است جزاى نیکوکاران، زمر، 34.
[14]. الغارات، ج 1، ص 243،