لذت را خدای متعال خودش آفریده و در همه چیز قرار داده است چه امور معنوی و چه امور مادی، همانطور که درد و رنج را آفریده است، بنابراین نمی توانیم بگوییم لذت چیز بدی است. منتهی لذت بردن از امور مادی و معنوی در حد نیت و قصد نیست، لذت تنها انگیزه ایجاد می کند تا شما زحمت رسیدن به نیازهای خود را بکشید و با تامین نیازهای مادی و معنوی زندگی سالم و کاملی داشته باشید.
شما وقتی غذا می خورید، هدف اصلی این است که از درد و رنج گرسنگی رها شوید و نیازهای غذایی بدنتان را تامین کنید و سلامتی بدست آورید، اما در کنار آن خوردن غذا لذت بخش هم هست و همین لذت باعث می شود که شما سختی های کار و تلاش و تحصیل مال و خرید و پخت غذا را تحمل نمایید.
اگر غذا خوردن یا ازدواج کردن لذت نداشت، قطعا زندگی انسان با خلل مواجه می شد. به خصوص ازدواج کار دشواری است و هزینه های فراوانی دارد، اگر این کار لذت بخش نبود، ممکن بود نسل بشر منقرض گردد، لذا وجود لذت در این امور کاملا حکیمانه است.
در امور معنوی نیز وضعیت به همین صورت است. امور معنوی و انجام وظایف دینی نیز کار آسانی نیست و لذا احساس لذت و آرامشی که از این طریق انسان بدست می آورد، انگیزه می شود برای اینکه بتواند سختی عمل به وظایف بندگی را تحمل نماید.
نیت و قصد اصلی عبادت و بندگی خدای متعال قرب و نزدیک شدن به او است و لذتی که در معنویات وجود دارد تنها در حد انگیزه است، بنابراین در مورد اینکه فرمودید لذت خودخواهی است و تصور می کنید که با نیت خالص عبادت منافات دارد، اینطور نیست.
در نتیجه باید دانست اصلِ وجود لذت مناجات با خدا زائل کننده خلوص عبادت نیست. بله، اگر صرفا به نیت این لذت، عبادت انجام بگیرد، خلوص نیت از بین می رود.
البته در یک مرتبه بالاتر نیز مسیر خلوص کامل برای عبادت انسان آن است که فرد آنقدر عاشق خداوند گردد که در عبادت نه خود را می بیند و نه لذت عبادت را و نه حتی اصل عبادت خود را؛ بلکه کاملاً محو و مشغول معشوق شود.