در پاسخ به این سوال گفتنی است فرق ظریفی هست میان انگیزه و نیت. کسی که احساس وظیفه می کند که نماز خود را اول وقت بخواند و نیت اش این است که با این کار به خدا نزدیک شود، به طور طبیعی تاخیر نماز او را ناراحت می نماید، و لذا وقتی که موفق به انجام وظیفه خود می شود احساس نشاط و راحتی دارد. این احساس به او انگیزه می دهد تا نماز خود را اول وقت اقامه کند و منافاتی با نیت و اخلاص در نماز ندارد. مهم این است که نیت انسان نزدیک شدن به خدا باشد، بنابراین اگر کسی برای رضای خدا نماز بخواند، ولی اول وقت خواندنش به دلیل این است که خیالش راحت بشود! نمازش صحیح است، چون نیت اش از به جا آوردن اصل نماز، قرب الهی است و برای انجام فرمان خدا نماز می خواند و نه صرفا برای رسیدن به راحتی خیال. احساس راحت شدن تنها انگیزه او برای انجام هر چه سریع تر عبادت می باشد و مضر نیست.