حجاب در واقع مصونیت و سلامت است نه محدودیت. و به تعبیر زیباى شهید مطهرى با همه اهمیتى که حجاب از نظر دینى دارد ولى در عین حال نباید به گونه اى باشد که سبب گرفتارى و یا مانع فعالیت صحیح زن شود. علت واجب نبودن پوشش دست و صورت (وجه و کفین) به خاطر جلوگیرى از بروز سختى و دشوارى براى زن بوده است. ر.ک: شهید مطهرى، مسئله حجاب، صص 203-209.همچنین صورت و دست زن در حالى که ساده و عادى و طبیعى بوده و با هیچ آرایشى همراه نباشد معمولاً جلب توجه نمى کند و تنها در این صورت است که شرع مقدّس پوشش آن را واجب نکرده است. اما اگر زنى بخواهد با دست و صورت آرایش شده در محیطى عمومى ظاهر شود، حتماً باید صورت خود را بپوشاند.علاوه بر این که واجب نبودن پوشش قرص صورت و دست (از مچ تا سر انگشتان) بدین معنا نیست که زن مى تواند صورت خود را به دیگران بنمایاند و یا مرد مجاز به نگاه آن باشد. از این رو همان گونه که در توضیح المسائل مراجع تقلید آمده است، نگاه کردن زن و مرد نامحرم به صورت یکدیگر با قصد لذت حرام و گناه است ولى نگاه معمولى و بدون دقّت مانعى ندارد ر.ک: رساله مراجع تقلید، بحث نگاه..
خلاصه اینکه اصل دستور پوشش به عنوان یک راهکار مصونیت بخشى و نه محدودیت زایى، نباید به گونه اى طرح شود که به انزواى زنان و رکود فعالیت اجتماعى آنان منجر گردد. پوشش به عنوان مانعى در برابر زیاده طلبى ها و ابتذال اخلاقى قرار داده است و این مصونیت بخشى گرچه محدودیت زاست اما باید تا آنجا که ممکن است، دو هدف مصونیت بخشى و حضور زنان در عرصه فعالیت اجتماعى، با هم جمع شود.