امام صادق علیه السلام فرمود:« ما مِن عَبدٍ کَظَمَ غَیظا إِلاّ زادَهُ اللّه  عَزَّوَجَلَّ عِزّا فِى الدُّنیا وَالخِرَةِ؛ هیچ بنده اى خشم خود را فرو نخورد، مگر این که خداوند عزّوجلّ بر عزّت او در دنیا و آخرت افزود. »(کافى، ج2، ص 110، ح5)«عزت» در اصل آن حالتى است که انسان را مقاوم و شکست ناپذیر مى سازد، و از آن جا که تنها خداوند است که شکست ناپذیر است، لذا تمام عزت از آن اوست، و هر کس عزتى کسب مى کند از برکت دریاى بى انتهاى اوست.در چند جای قرآن تصریح شده که تمام عزت نزد خداوند است: «إِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمیعاً» (نساء، 139؛ یونس، 65؛ فاطر، 10) لذا اگر کسی به دنبال کسب عزت باشد راهی ندارد مگر این که خداوند آن را به او عطا فرماید؛ و در راستای ایمان و اطاعت از خداوند است که انسان دارای عزت می شود.
برای رسیدن به عزّت، راهی جز پیمودن طریق عبودیّت خداوند وجود ندارد و عبودیت نیز در دو چیز خلاصه می¬شود؛ یکی ایمان و دیگری عمل صالح. و کظم غیظ  هم جزء عمل صالح محسوب می شود. لذا با انجام هر عمل صالح یک قدم به بندگی خداوند متعال نزدیک تر می شوییم و با بندگی خداوند از عزت او نیز بهره مند می شوییم. «لله العزة و لرسوله و للمؤمنین؛ عزت برای خدا و رسول او و مؤمنان است»، (منافقون، آیه 8).