عبادت عملی است که در راستای اطاعت از فرمان الهی و با نیت کمال و قرب به خداوند انجام می شود و دارای دو معنای خاص و عام است – عبادت به معنای خاص همان مناسک عبادی مانند نماز و روزه و حج و امثال آن است که به دو بخش واجب و مستحب تقسیم می گردد، اما عبادت به معنای گسترده و عام، عبارت است از بندگی و اطاعت خدا در تمام امور زندگی.بنابراین هر عملی که در راستای رضایت خداوند و انجام وظیفه صورت گیرد، حتی اگر امور عادی مانند خوردن و خوابیدن و تجارت در بازار باشد، با این نیت تبدیل به عبادت می گردد.
به طور مثال اگر مادران و همسران نیز در زندگی خود نیت داشته باشند، بچه داری و شوهرداری آنان نیز جزء عبادت محسوب می شود و این که خداوند در قرآن فرموده: و ما خلقت الجن والانس الا لیعبدون؛ جن و انسان را خلق نکردم مگر برای عبادت – منظور همین معنا است، یعنی هدف از خلقت، بندگی خدا به معنای وسیع کلمه است و این نوع بندگی است که کمال و سعادت آفرین است، بندگی و تابع خدای حکیم بودن برای انسان معرفت و کمال می آورد و غرض خلقت چیزی جز به کمال رسیدن انسان و جن نیست.
بنابراین فرق مناسک عبادی با سایر اعمال در این است که مناسک عبادی، یعنی اعمالی که در آنها تعبد و قصد قربت شرط است، مانند نماز و روزه و حج، بدون نیت، اصولا باطل و بی اثر است و اگر واجب باشد، موجب عقوبت اخروی می شود، اما سایر اعمال بدون نیت، باطل نیست و عقوبت ندارد ولی این امکان در آنها وجود دارد که با نیت به عبادت تبدیل شوند.