انتظار عالمانه. . .

محبت عاشقانه به امام عصر(ع) عصاره معرفت و کمال معنوی منتظر

نگاه عامیانه یعنی نگاه سطحی به مفاهیم و مسائل عمیق داشتن و به اندک آگاهی درباره هر چیزی اکتفا کردن. نگاه عامیانه یعنی پردازش اطلاعات اندک و افزایش غیر واقعی و خیال پردازانه آنها.

این عوام زدگی آثار سویی به همراه دارد. یکی از آثار سو آن فراهم شدن زمینه تحریف و انحراف است. یکی دیگر از آثار سو آن این است که حتی اگر این عوام زدگی موجب تحریف و انحراف هم نشود، لااقل موجب بی زار شدن کسانی می شود که با دقت و موشکافی برخورد کرده و ضعف های نگاه عامیانه را به سرعت درمی یابند.

“روشن است که یکی از مهمترین راه های عاشق شدن و رسیدن به عشق یافتن معشوق دلبری است که لایق عشق ما باشد و نه تنها بتواند این عشق را با ثبات نگه دارد بلکه هر لحظه هم بتواند گرمای آن را افزایش دهد. خداوند متعال هم راهی برای عاشق شدن قرار داده و تمهیدی برای آسان کردن دست یابی به عشق اندیشیده است و آن این است که موجود نازنینی به نام “امام” را برای هر عصری قرار داده تا بتوان به او عشق ورزید و این یکی از مهمترین خاصیت های یک امام است.

آخرین امام هم که ما در دوران غیبت او به سر می بریم از این ویژگی سرشار است. امام زمان چنانکه در اشارات و کلمات خود اهل بیت هم دیده می شود یکی از دوست داشتنی ترین اولیای خدا هستند. طبیعی است که اگر محبت چنین امامی در دل کسی بیفتد سوزناک ترین نغمه های عاشقانه را سر خواهد داد.

اگر تمام نامه ها و ترانه های عاشقانه عالم را جمع کنید اگر هر کسی به هر کسی عشق ورزیده و عشقش را در قالب نامه یا ترانه ای ابراز کرده دروغ یا راست با مبالغه یا غیر آن همه را جمع کنید و مضامین عاشقانه آنها را بررسی کنید سپس بهترین هایش را گزینش کرده و با مضامین دعای ندبه مقایسه کنید، خواهید دید که بلندترین مضامین آنها نیز به گرد کلمات عاشقانه این دعا نخواهد رسید مگر کسی می تواند به کسی این قدر محبت پیدا کند که یک نفر می تواند به امام زمان محبت پیدا کند؟

اگر کسی به حضرت این عشق را پیدا نکرد باید خودش را سرزنش کند با گفتن زبانی و ادعای الکی هم نمی شود عاشق شد، باید به جایی برسیم که از صمیم قلب به امام زمان بگوییم: “بی همگان به سر شود بی تو به سر نمی شود/ داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی شود” اگر در گفته خود صادق نباشیم فرشته ها در جواب ما می گویند: “تو راست نمی گویی اصلا ایشان باشد یا نباشد تو زندگی ات را می کنی و دلت را هزار جا فرستاده ای. آن قدر دلگرمی های الکی برای خودت درست کرده ای که نوبت به ایشان نمی رسد چه برسد به اینکه دلت وقف آقا شده باشد.”

یکی از مهمترین فواید و ضرورت های این عاشقی آن است که برای ترویج دین بعد از بیان منطق و عقلانیت دین باید آتش عشقی را که دین در تو ایجاد کرده به دیگران نشان بدهی تا همه ببینند این دینی که داری چقدر توانسته تو را سرشار کند و چقدر از دینت لذت می بری؟ چقدر از نمازت از عبادت و ولایتت لذت می بری که حالا می خواهی دیگران را هم به این دین دعوت کنی؟

دیگران با زبان بی زبانی از شما می پرسند: شما که امام زمان را می شناسی و به او علاقه داری مولای تو چقدر وجود تو را تسخیر کرده است؟ این ولایتی که از آن دم می زنی اثرش در تو تا چه حد عمیق بوده است؟ زندگی تو را با دیگران چقدر متفاوت کرده است؟ چقدر با نشاط تر با انرژی تر و با آرامش بیشتری زندگی می کنی؟ اگر ما که مدعی انتظار هستیم به این پرسش ها پاسخ در خوری ندهیم نه تنها مبلغ خوبی برای حضرت نخواهیم بود بلکه وجود ما و ادعای ما ضد تبلیغ برای وجود نازنین او خواهد بود.

یکی دیگر از اثرات عمق پیدا کردن علاقه های ما به آن حضرت بر اساس همان روایتی که به قطع شدنی بودن علاقه عامیانه اشاره دارد این است که امام زمان ما را به عنوان یک یار و یاور می پسندد و انتخاب می کند زیرا می بیند علاقه مان به حضرت تضمین شده و پایدار است معلوم نیست آن حضرت کسی را که علاقه ناپایداری دارد برای یاری خود برگزیند.

بنابراین نه می توان این علاقه را دست کم گرفت و نه باید کم بودن آن را تحمل کرد. علاقه عاشقانه عصاره تمام معرفت و کمال معنوی یک منتظر است البته در کنار عشق به حضرت علاقه وافر به فرج نیز در دل منتظر موج می زند که آن هم باید در جای خود مورد بررسی قرار بگیرد این علاقه و اشتیاق به ظهور خود از مبانی و ابعاد خاصی برخوردار است که در بخش های بعدی در این باره به هم سخن خواهیم گفت.

هر چه قدر حضور در این بار عام ابتدائا اجباری و سهل است حضور در آن بار خاص اختیاری و سخت است و خوبان عالم برای راه یابی به آن بارگاه عظیم تمناها و تضرع های فراوان دارند.”

منبع: “انتظار عامیانه، انتظار عالمانه، انتظار عارفانه” نوشته حجت الاسلام علیرضا پناهیان، انتشارات بیان معنوی