افراد بی نمازی که نماز را مسخره کنند کافر می شوند ولی افراد بی نمازی که از روی تنبلی نماز نمی خوانند کافر نیستند بلکه کاهل نمازند و این آیه راجع به کاهل نمازها نیست بلکه راجع به افراد منافق و یا کافر است. در این آیه بار دیگر خداوند به مؤمنان دستور مى دهد که از انتخاب منافقان و دشمنان به عنوان دوست بپرهیزید، منتها براى تحریک عواطف آنها و توجه دادن به فلسفه این حکم، چنین مى فرماید:” اى کسانى که ایمان آورده اید آنها که آئین شما را به باد استهزاء و یا به بازى مى گیرند، چه آنها که از اهل کتابند و چه آنها که از مشرکان و منافقانند، هیچیک از آنان را به عنوان دوست انتخاب نکنید”. (یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا الَّذِینَ اتَّخَذُوا دِینَکُمْ هُزُواً وَ لَعِباً مِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتابَ مِنْ قَبْلِکُمْ وَ الْکُفَّارَ أَوْلِیاءَ ).و در پایان آیه با جمله” و اتَّقُوا اللَّهَ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ”، موضوع را تاکید کرده که” طرح دوستى با آنان با تقوا و ایمان سازگار نیست”. باید توجه داشت که” هزو” (بر وزن قفل) به معنى سخنان یا حرکات مسخره آمیزى است که براى بى ارزش نشان دادن موضوعى انجام مى شود. و به طورى که” راغب” در کتاب مفردات مى گوید: بیشتر به شوخى و استهزایى گفته مى شود که در غیاب و پشت سر دیگرى انجام مى گیرد، اگر چه گاهى هم به شوخى ها و مسخره هایى که در حضور انجام مى گیرد به طور نادر اطلاق مى شود.لعب معمولا به کارهایى گفته مى شود که غرض صحیحى در انجام آن نیست و یا اصلا بى هدف انجام مى گیرد و بازى کودکان را که لعب مى نامند نیز از همین نظر است.شان نزول:در تفسیر” مجمع البیان” و” ابو الفتوح رازى” و” فخر رازى” نقل شده که دو نفر از مشرکان به نام” رفاعه” و” سوید”، اظهار اسلام کردند و سپس جزء دار و دسته منافقان شدند، بعضى از مسلمانان با این دو نفر رفت و آمد داشتند و اظهار دوستى مى کردند، آیات فوق نازل شد و به آنها اخطار کرد که از این عمل بپرهیزید!پس به قرینه همین شان نزول می توان گفت که منظور از کفار در آیه، مشرکان و منافقانند!
ر. ک: تفسیر نمونه، ج 4، ص 436.