در قرآن کریم، شش سوره با «سبَّح» یا «یُسبَّح» آغاز می شود، که آنها را «مسبّحات ستّ» می گویند. این سوره ها عبارت است از: جمعه، تغابن، صفّ، حدید، حشْر و اعلی. علامه مولی محمد تقی مجلسی(رضوان الله علیه) سوره «اسراء» را نیز جزو سُوَر مسبّحات آورده است که (روضة المتقین13/142) می شود مسبّحات سَبعْ، یعنی هفت سوره ای که با تسبیح شروع می شود، حال یا به صورت فعل ماضی یا مضارع و یا مصدر.آنچه نوعاً نقل کرده اند همان مسبحات ستّ است که رسول اکرم(ص) هر شب آنها را قبل از خوابیدن تلاوت می کردند (بحار89/312) و شایسته است انسان سالک شبها همه هفت سوره را تلاوت کند تا تسبیح و تنزیه خداوند در او تجلی کرده و چنین انسانی را مظهر تسبیح خود کند و او را از عالم طبیعت برهاند. سوره «اسراء» با تسبیح شروع می شود و به تعبیر علامه طباطبایی(رحمة الله) در بسیاری از بخشهای آن تسبیح حق ذکر شده (المیزان13/5) و پایان سوره گرچه تحمید و تکبیر است اما در حقیقت تسبیحی است در کسوت تحمید: «وقل الحَمد لِله الذی لَم یَتخذ ولداً ولم یَکن لَه شَریک فی المُلک ولَم یَکن لَه وَلیّ من الذُل و کَبّره تکبیراً» اسراء/111. محتوای این آیه تسبیح است، زیرا خدا را از اتّخاذ ولد و داشتن شریک و ذلّت و امثال آن منزه می داند و این تسبیح در کسوت تحمید و تکبیر است. تکبیر نیز مصداق تسبیح است، زیرا معنای تکبیر آن است که خداوند، برزگتر از آن است که به خوبی شناخته یا وصف شود. بنابر این قسمت مهم محتوای این سوره تسبیح خدای سبحان است. ( آیة الله جوادی آملی،تفسیر موضوعی قرآن کریم ج 9 (سیرة رسول اکرم در قرآن) به نقل از سایت)