هدف اصلی خلقت انسان و زندگی در این دنیا، بندگی خدا است، قرآن کریم می فرماید: و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون. ولی در تفسیر لیعبدون نیز از قول معصوم (ع) آمده : ای لیعرفون. یعنی خلق نکردم جن و انس را مگر برای عبادت، عبادتی که خود نوعی معرفت و قرب به خداوند است. (ذاریات، 56) نکته ای که در این جا قابل دقت است، توجه به وحدتی است که میان عبادت و معرفت وجود دارد، لذا فرقی نمی کند که بگوییم: خدای متعال انسان را برای عبادت آفریده یا معرفت، هر دو یکی است.
 البته ممکن است کسی بگوید: معرفت حاصل عبادت است و انسان همانطور که قرآن کریم فرموده – واعبد ربک حتی یاتیک الیقین. با عبادت به یقین و معرفت می رسد.
 اما اگر دقت کنیم عبادت با معنای وسیع آن که شامل تمامی افکار و اخلاق و اعمال بندگان می شود، چیزی جز حرکت در مسیر معرفت خدای متعال نیست، انسان با هر عمل عبادی که انجام می دهد، به همان میزان معرفت اش به خدا افزایش می یابد.
 در سیر و سلوک دو مرحله نظری و عملی وجود دارد، اما هر دوی این مراحل جنبه معرفتی دارد و به خاطر همین عرفان را به عرفان نظری و عرفان عملی تقسیم می کنند، یعنی هم مباحث نظری به معرفت خداوند ختم می شود و هم مباحث عملی و عبادی دین به معرفت عملی خدای متعال می انجامد.
روی این حساب در پاسخ به سوال شما می توانیم بگوییم: آری، لیعبدوا، همان لیعرفوا است و این دو باهم منافات و فاصله ای ندارند و البته نتیجه سلوک عرفانی فناء فی الله است و بندگی خالصانه حتما بنده را فانی در اراده مولی خواهد کرد.