معنای خودخواهی: خودخواهی یعنی انسان همه چیز را برای خودش بخواهد, امکانات را به خود اختصاص بدهد, تنها به خود بیندیشد و تمام کوشش اش برای تامین نیازهای خود باشد. این حالت در حقیقت ضد دیگر خواهی و انسان دوستی است. برای درک عمیق معنای خودخواهی باید توجه کرد که انسان دوگونه خود دارد, خود واقعی و ملکوتی که همان حقیقت او است. و خود ظاهری و دنیوی که از او گرفته خواهد شد و موقتی است. خود واقعی انسان امانتی آسمانی و موهبتی الهی است که سرمایه حرکت انسان در مسیر کمال است, به طوری که اگر انسان آن را ببازد در واقع همه چیز را باخته است. خود خواهی به معنی اختصاص دادن امکانات به خود و دوست داشتن خود, در مورد خود واقعی, نه تنها مذموم نیست, بلکه سرچشمه رستگاری, نجات و سعادت انسان است. اما خود خواهی به معنی اختصاص دادن امکانات مادی به خود غیر حقیقی و به عبارتی “ناخود” نه تنها مذموم, بلکه سرچشمه اکثر رذایل اخلاقی و امراض روحی است. آنچه اصطلاحا در اخلاق تحت عنوان خودخواهی و خوددوستی در بخش رذایل اخلاقی می آید این نوع خودخواهی است. برای مطالعه بیشتر رجوع شود به: 1- اخلاق اسلامی, محمد علی سادات 2- اخلاق در قرآن (3 جلد) مصباح یزدی 3- خودسازی برای خودشناسی، مصباح یزدی 4- مقالات, استاد محمد شجاعی 5- تهذیب نفس، ابراهیم امینی 6- نقطه های آغاز در اخلاق عملی آیت ا& مهدوی کنی 7- راه روشن, ترجمه محجه البیضاء فیض کاشانی 8- اخلاق اسلامی, شبر