در ابتدا باید دانست؛ انسان به عنوان موجودی اجتماعی نیازمند است که با دیگر هم نوعان خود معاشرت داشته باشد؛ ولی بسیاری از افراد به جهت ناآگاهی از چگونگی آداب معاشرت و یا عدم رعایت آن، توانایی برقراری روابط مناسب را نداشته و به ناچار منزوی می‌شوند.[ برای مطالعه بیشتر ر.ک: آداب معاشرت از دیدگاه معصومین(علیهم السلام)، شیخ حر عاملی، ترجمه محمدعلی فارابی و یعسوب عباسی علی کمر، مشهد: آستان قدس رضوی، چاپ دوازدهم، 1389.]

بدیهی است؛ اگر دوستی‌ها بر پایه‌های لرزان و زودگذر بنا شود، بقا و دوام ندارد،‌ عدم رعایت حد اعتدال در دوستی‌ها نیز ریشه از هم پاشیدن بسیاری از دوستی‌ها است.

برخی جوانان به دلیل روحیه احساساتی و عاطفی، در دوستی‌های خود زیاده‌روی می‌کنند؛ مثل هم لباس می‌پوشند، مانند یکدیگر موی سر خود را آرایش می‌کنند، تحمل جدایی از یکدیگر را ندارند و… . این نوع دوستی‌ها که جنبه جذبه و شور از پایه‌های منطقی و ارزشی آن کاسته با تقدیم هدایا و احساسات خالصانه به اوج می‌رسد و غالباً این دوستان ترجیح می‌دهند دوست‌شان، همواره منحصر به خودشان باشد و فرد دیگری در این ارتباط عاطفی مشارکت نداشته باشد. این‌گونه افراط در روابط در دوره‌ای از زندگی طبیعی است؛‌ امّا زمانی محدود و مشخص دارد که شروع آن از 12- 13 سالگی و دوام آن تا حدود 18سالگی است، پس از آن، احساسات فرو می‌نشیند و به اصطلاح تصفیه می‌گردد[ محمد‌رضا شرفی، دنیای نوجوان، صص 131-132.] و رابطه منطقی‌تر می‌شود.

نکات ضروری

علاقه شما به دوست‌تان، اگر به جهت ویژگی‌های درسی، اخلاقی و معنوی باشد نه تنها نکوهیده نیست، بلکه به دلیل گرایش طبع شما به خوبی‌ها و نیکی‌ها و ارتباط مستمرتان در محیط خوابگاه تا حدودی طبیعی است؛‌ مگر آن‌که باعث اشتغال ذهنی فراوان شده و عملکرد اجتماعی، تحصیلی شما را دچار رکود یا وقفه کرده باشد.

دقت نمایید که نباید برای حفظ این ارتباط هر هزینه‌ای را بپردازید. دل‌سپاری در برابر هر چیز باید به گونه‌ای باشد که فقدانش موجب آزار انسان نگردد؛‌ زیرا ممکن است هر یک از نعمت‌های الهی از جمله دوست خوب و مورد علاقه روزی از دست‌مان برود.

برای رهایی از وابستگی به دوست خود به نکات زیر توجه داشته باشید:[ در این زمینه می‌توانید از برخی راهکارهای «فراموشی معشوق قبلی» که در فصل چهارم طرح گردیده، استفاده نمایید.]

نباید انتظار داشته باشید که یکباره وابستگی شما به او کاسته شود؛ بلکه این امر به صورت تدریجی اتفاق می‌افتد.

سعی کنید فعالیت‌های مطالعاتی، هنری، فکری و عملی را در پیش بگیرید تا بتوانید فکرتان را از دوست‌تان منصرف نمایید.

با افراد دیگری طرح دوستی ریخته و برنامه های تفریحی- ورزشی داشته باشید تا به تدریج با جایگزین کردن آنها با این فرد از وابستگی شما به وی کاسته شود.

ارتباط خود با دوست مورد نظر را به شرایط یا موقعیت های خاص محدود کنید.

رفتارهای وابسته وار خود را شناسایی و کنترل نمایید.

به واجبات و ترک محرمات التزام داشته و رابطه صمیمی و متقابل خود را با خداوند در قالب خواندن نمازهای یومیه، قرائت قرآن و احادیث، همراه با تدبر در معنای عرفانی آن‌ها تقویت کنید.

مسائل، علایق، شادی‌ها و غمگینی‌های خود را با خداوند در میان بگذارید.

روابط خود با افراد دینداری که شما را به یاد خدا می اندازند،‌ توسعه دهید.

در فضاهای معنوی و مراسم مذهبی شرکت کنید.

سعی نمایید با مطالعه و دقت در زندگی بزرگان تاریخی و قرآنی مثل پیامبران و انسان‌های موفق از آن‌ها الگو بگیرید.