توصیه های وحدت بخش اهل بیت(ع) به شیعیان اهل بیت(ع) همواره شیعیان را به خوشرفتاری با پیروان مذاهب اسلامی سفارش کرده اند و سیره عملی خودشان نیز چنین بوده است. امام باقر(ع) فرمودند”حتی اگر با یک یهودی همنشین شدی با او به نیکویی رفتار کن”(1)امیرالمومنین(ع) حتی با اهل کتاب (مسیحیان و یهودیان) چنان خوشرفتار بودند بگونه ایکه موجب علاقمندی و احیانا تشرف آنان به اسلام می شد.(2) اگر کسی بخواهد نمونه های رفتار بزرگوارانه اهل بیت(ع) با پیروان ادیان و مذاهب دیگر را گردآوری کند قطعا کتابی حجیم خواهد شد. طبق روایات اهل بیت(ع)، شیعیان باید با پیروان مذاهب دیگر در کمال ادب و احترام گفتگو کنند زیرا خداوند می فرماید:“ قولوا للناس حسنا” (با مردم سخنی نیکو بگویید) بقره/83. خداوند در این آیه نفرمود “تنها با مومنان حقیقی خوشرفتار باشید” بلکه واژه“ الناس”(مردم) را به کار برد یعنی باید با همه اقشار مردم شامل مسلمان و کافر و شیعه و سنی و … نیکو سخن بگویید.(3)
درباره همین آیه امام باقر(ع) می فرماید: “منظور اینست که با مردم آنگونه سخن بگو که دوست داری آنان با تو سخن بگویند”(4) همچنین از امام صادق(ع) نقل شده که فرمود: “ ای شیعیان [با رفتار خود] زینت ما باشید و مایه ننگ و عار ما نباشید. با مردم به نیکویی سخن بگویید و زبان خود را [از سخنان زشت] نگاه دارید و از گفتار بیهوده و سخنان زشت بپرهیزید”(5) آن حضرت شیعیان را بویژه درباره رفتار با اهل سنت به تقوا توصیه کرده، فرمودند: “به عیادت بیمارانشان بروید و در تشییع جنازه امواتشان شرکت کنید و در مسجدهایشان با آنان نماز بخوانید”(6) اهل بیت(ع) خود نیز همین شیوه را داشتند.(7)
در حدیثی آمده که هر کس از این شیوه پیروی نکند امامان(ع) از او بیزارند و او را از شیعیان خود نمی دانند.(8 ) در حدیثی معتبر از امام صادق(ع) آمده که هرکس از شیعیان که [برای وحدت اسلامی] در صف اول نماز با اهل سنت شرکت کند گویی پشت سر پیامبر(ص) نماز گزارده است.(9) طبق این روایت نماز با اهل سنت نه تنها جایز بلکه دارای پاداشی بزرگ است. طبق روایتی دیگر امام صادق(ع) نماز با اهل سنت در صف اول را همچون جهاد فی سبیل الله دانسته اند.(10) این روایات از سوی محققان شیعه معتبر دانسته شده و مراجع تقلید بر اساس آنها فتوا می دهند. 
منبع: روزنامه رسالت مورخه 17-1-88.
     پی نوشت ها:
     1. میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل[چاپ قم:] ج8 ص316.
    2. به عنوان نمونه مراجعه کنید به: حر عاملی، وسائل الشیعه[چاپ قم]، ج12 ص135 و ابن اثیر، الکامل[چاپ بیروت] ج2 ص443.
    3. محمد بن بابویه صدوق، صفات الشیعه[چاپ انتشارات اعلمی تهران] ص27 و علی بن حسن طبرسی، مشکاه الانوار[چاپ نجف اشرف] صص 88 و 173 و 181 و تفسیر منسوب به امام عسکری(ع)، چاپ قم، ص: 353.
     4. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی[چاپ تهران] ج 2 ص 165 و محمد بن بابویه صدوق، الامالی؛ ص 254 و محمد بن مسعود عیاشی، تفسیر العیاشی[چاپ تهران] ج1 ص 48.
     5. محمد بن بابویه صدوق، الامالی ص 400 و محمد بن حسن طوسی، الامالی[چاپ قم] ص 440.
     6 . محمد بن مسعود عیاشی، تفسیر العیاشی[چاپ تهران] ج 1 ص 48.
     7. میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل[چاپ قم] ج8 ص313.
    8. احمد بن محمد بن خالد برقی، المحاسن ج 1 ص18 و محمد بن بابویه صدوق، صفات الشیعه[چاپ انتشارات اعلمی تهران] ص 27.
     9. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی[چاپ تهران] ج3 ص 380 و محمد بن بابویه صدوق، من لایحضره الفقیه[چاپ قم] ج1 ص382 و فیض کاشانی، الوافی[چاپ اصفهان] ج8 ص 1218 و حر عاملی، وسائل الشیعه[چاپ قم] ج8 ص299 و محمدباقر مجلسی، بحار الانوار [چاپ بیروت] ج85 ص 97 و 98.
    10. حر عاملی، وسائل الشیعه[چاپ قم]، ج8 ، ص: 301.