وحی به دو معنا است. یکی به معنای لغوی که مقصود از آن هر نوع ارتباط رازگونه و مخفیانه کلامی و مانند آن می باشد. این تعریف شامل هر نوع ارتباط خداوند یا فرشتگان با انسانها و حتی دیگر موجودات می باشد. ولی تعریف اصطلاحی همان الهام مخصوص احکام و معارف به انبیاء می باشد. عمده کاربرد وحی نیز به همین معنای اصطلاحی می باشد. با توجه به این دو معنا باید دانست که وحی به معنای اصطلاحی با ختم نبوت به پایان رسیده است ولی وحی به معنای لغوی که شامل الهام و گفتگوی خداوند و فرشتگان نیز می باشد مخصوص انبیاء نیست و همچنان نسبت به ائمه(ع) باز می باشد.