بدون تردید مهمترین شبهه مطرح در زندگانی امام جواد، درباره امامت ایشان می­باشد و اینکه چگونه ممکن است شخصیتی در سنین نوجوانی به مقام امامت نائل شود آنهم امامت با قرائت شیعی آن که رهبری انسان را در تمامی ابعاد مادی و معنوی در بر می­گیرد. این شبهه از همان دوران به امامت رسیدن حضرت در میان افکار عمومی جامعه شیعی نیز مطرح بود و اعتراض‌ها و سؤالهای فراوانی را متوجه حضرت کرد.در پاسخ باید توجه داشت این اولین و تنها نمونه از این دست نیست که شخصیتی در سنین نوجوانی به چنین مقامی می­رسد. وجود کمالات روحی و معنوی در این افراد سبب شده تا آنان از همان دوران کودکی به این مقام نایل آیند همانگونه که قرآن از نبوت حضرت عیسی در دوران نوزادی خبر می­دهد.
امام رضا علیه السلام نیز، در پاسخ به یکی از یارانش به نام صفوان که در مورد امامت امام جواد در خردسالی از آن حضرت پرسیده بود، فرمودند: «چه اشکالی دارد؟ حضرت عیسی در حالی پیامبر شد که کمتر از سه سال داشت».[1] امام در موارد دیگری نیز به همین استدلال تمسک جست[2]. همچنین به معمر بن خلاد فرمود: «من ابوجعفر (امام جواد) را در جای خود نشانده و در مکان خود قرار داده­ام …».[3] حتی برخی اوقات، به افرادی که به ملاقاتش می­آمدند دستور می­داد دسته جمعی به سوی فرزندش امام جواد رفته با او تجدید ملاقات و پیمان نمایند.[4] حتی در پاره­ای موارد افراد را به فرزندش ارجاع می­داد (که پاسخ سوالات خود را از وی دریافت نمایند که این مسئله می‌تواند به خوبی بیان کننده آن باشد که این امام بزرگوار در همان ایام کودکی تمامی شرایط لازم برای امامت بر شیعیان را دارا بوده است.
پی نوشت: ————————–
[1] . کلینی، الکافی، ج1، ص 321 و ص384؛ مسعودی، اثبات الوصیة، ص232 و 233؛ شیخ مفید، الارشاد، ج2، ص276.
[2] . کلینی، الکافی، ج1، ص322؛ مسعودی، اثبات الوصیة، ص233؛ شیخ مفید، الارشاد، ج2، ص279.
[3] . کلینی، الکافی، ج1، ص320؛ شیخ مفید، الارشاد، ج2، ص279.
[4] . شیخ مفید، الارشاد، ج2، ص279.