پوشش زن رنگ خاصّی ندارد و الان هم در میان مسلمان هایی که مقید به حجاب هستند در بلاد مختلف، رنگ هاو فرم های مختلفی معمول شده است؛ ولی شک نیست پوشش زن باید طوری باشد که رنگ آن مایه تحریک دیگران نشود و همان طور که مردان غالباً در لباس ها و پوشش خود رنگ های سنگین انتخاب و از رنگ های جلف پرهیز می کنند و آن را به بچه ها واگذار می کنند، زنان هم در صحنه اجتماع که ظاهر می شوند، باید مثل مردان از رنگ های سنگین استفاده کنند که منشأ مفاسد نشود.تردیدى نیست که برخى از رنگ ها دیده ها را خیره مى سازد، و پاره اى دیگر نگاه ها را از خود مى راند و دور مى سازد. اکنون سؤال مى شود کدامیک از این دو براى تأمین حجاب واقعى و مصونیت معنوى جامعه و خیره نکردن چشم ها و برنیفروختن آتش شهوت مفیدتر است؟ مگر ما در جامعه اى زندگى نمى کنیم که میلیونها جوان در اوج غریزه جنسى به سر مى برند و در سخت ترین شرایط جوانى از امکان ازدواج محرومند و کافى است با اندک جرقه اى شعله هاى غریزه در وجودشان برافروخته شود و به انواع گناهان وناراحتى ها مبتلا گردند؟ پس چرا به هر وسیله ممکن ـ حتى با گزینش رنگ مناسب لباس در جامعه ـ به سلامت دینى و روحى و روانى آنان کمک نکنیم و موجب جلب توجه آنان و قرارگرفتن شان در دام مفاسد نشویم؟ در عین حال علماى دین نسبت به خصوص رنگ ها تأکیدچندانى نکرده، ولى بر این مسأله پاى مى فشارند که لباس نباید موجب جلب توجه و عواقب سوء ناشى از آن باشد. ازاین رو است که در طول تاریخ زنان مسلمان به میل خود لباس مشکى را براى حجاب برگزیدند و این سنت حسنه مورد تقریر و پذیرش پیامبر(ص) و امامان(ع) قرارگرفت، زیرا آنان به این وسیله احساس امنیت و مصونیت بیشترى مى کردند. (ر.ک: حجاب در ادیان الهى، محمدى آشنانى).با توجه به نکات بالا پوشش وآرایش که سبب جلب توجه وتحریک وگناه دیگران گرددجایز نیست ولباس بیرون باید علاوه بر آراستگی ،ساداه وبدون تحریک باشد تا آرامش روانی جامعه مختل نگردد.