پیامبر(ص) و امامان از مهدى موعود(عج) خبر داده اند؟

خبرگزاری شبستان: قائم ما غیبتى طولانى خواهد داشت، شیعیان را چنان مى بینم که براى پیدا کردن او دشت و دمن را زیر پا گذارده ولى او را پیدا نکنند؛ بدانید آنها که در غیبت وى در دین خویش ثابت بمانند و . . .

خبرگزاری شبستان: باید گفت که از ناحیه مقدسه پیغمبر اکرم(ص) وامامان معصوم(ع)، روایات بسیارى با سندهاى معتبر راجع به وجود حضرت مهدى، وظهور آن موعود جهانى وارده شده است که جاى هیچ گونه شک وتردید را براى طالبان حقیقت باقى نمى گذارد، وما در این جا نمونه هایى را از آن بزرگواران نقل مى کنیم:

– رسول اکرم(ص) فرموده است: (مهدى از فرزندان من است، اسم او، اسم من (محمد) وکنیه اش کنیه من (ابوالقاسم) است، از نظر اخلاق وخلقت، شبیه ترین مردم به من است؛ براى او غیبت وحیرتى است که در آن مردم بسیارى گمراه مى شوند، آنگاه مثل (شهاب ثاقب) مى آید وزمین را پر از عدل وداد خواهد کرد همچنان که پر از ظلم وستم شده بود). (1)

– امیر المؤمنین(ع) فرموده است: (قائم ما غیبتى طولانى خواهد داشت، شیعیان را چنان مى بینم که براى پیدا کردن او دشت ودمن را زیر پا گذارده ولى او را پیدا نکنند؛ بدانید آنها که در غیبت وى در دین خویش ثابت بمانند ودر طول مدت غیبتش منکر وى نشوند، روز قیامت با من خواهند بود. آنگاه فرمود: چون قائم ما ظهور کند، بیعت هیچ کس در گردن وى نمى باشد. از این رو ولادتش پوشیده خواهد ماند وخودش از نظرها پنهان مى شود). (2)

– جابر بن عبد الله خدمت حضرت فاطمه زهرا(س) شرفیاب شد، در حالى که در مقابل حضرت لوحى بود که در آن لوح اسامى اوصیا نوشته شده بود. من شمردم، دوازده نام دیدم که آخر آن اسمها (قائم) بود وسه نام محمد وچهار نام آنها على بود. (3)

– امام حسن (ع) مى فرماید: (مگر نمى دانید که هیچ یک از ما ائمه نیست جز اینکه بیعت با سلطان وگردنکش زمانش را به گردن دارد (یعنى حقشان که امامت وخلافت باشد، ظالمانه وغاصبانه پایمال مى شود)، جز آن قائمى که عیسى بن مریم پشت سرش به نماز مى ایستد وخداوند متعال تولدش را مخفى ووجودش را غایب فرماید، تا هنگام خروج، بیعت هیچ کس در گردنش نباشد؛ واو نهمین فرزند برادرم حسین(ع) فرزند مهتر زنان است، خداوند عمرش را در غیبتش طولانى کند، سپس او را به قدرت خود در صورت جوانى کمتر از چهل سال ظاهر کند تا بدانند خدا بر هر چیز قادر وتواناست). (4)

– امام حسین(ع) فرموده است: (در نهمین فرزند من، سنتى از یوسف (ع) وسنتى از موسى(ع) است، واو قائم ما اهل بیت است که خداوند امر او را در یک شب اصلاح مى فرماید).(5)

– امام سجاد(ع) فرموده است: (در قائم ما چند سنت از سنت هاى انبیا هست؛ از آدم، نوح، ابراهیم، موسى، عیسى، ایوب و محمد(ص). اما از آدم و نوح، طول عمر است؛ و اما از ابراهیم، ولادت پنهانى است؛ و اما از موسى، ترس و غیبت است؛ و اما از عیسى، اختلاف آراى مردم پس از اوست. (چنانکه پس از بالا رفتن آن حضرت، بعضى گفتند مرد وبعضى گفتند به دار آویخته شد و..). واما از ایوب، گشایش وفرج بعد از امتحان است، واما از محمد(ص)، خروج با شمشیر است).(6)

– امام باقر(ع) فرموده است:(هنگامى که اوضاع روزگار دگرگون شود ومردم گویند: قائم مرده یا هلاک شده، یا بگویند: به کدام بیابان رفته است؛ وآنها که خواستار نابودى او مى باشند بگویند: کسى که استخوانهایش پوسیده شده چگونه ظهور مى کند؟!

شما به ظهور او امید وار باشید؛ وچون بشنوید که ظهور نموده است، به سوى او بشتابید ولو با خزیدن از روى برف باشد). (7)

-امام صادق(ع) فرموده است: (روش غیبتى که در پیغمبران بود، طاق النعل بالنعل (با همه خصوصیاتش) درباره قائم ما اهل بیت جارى شود… واو همچنین فرزند پسرم موسى است، او پسر خاتون کنیزان است، غیبتى کند که اهل باطل در آن به شک افتند، سپس خداوند او را ظاهر نماید، وشرق وغرب زمین را به دست وى فتح کند. عیسى بن مریم فرود آید وپشت سر او نماز گذارد، وزمین به نور صاحبش روشن ومنور گردد، ودر همه روى زمین جایى نماند که عبادت غیر خدا مى شده جز اینکه در آنجا پرستش خدا شود، ودین همه خاص خدا شود، گرچه مشرکان نپسندند). (8)

– امام کاظم(ع) فرموده است: (آنان قائمى که زمین را از دشمنان خدا پاک، واز عدل وداد پر نماید، چنانکه از ظلم پر شده بود، او پنجمین فرزند من است، او را غیبتى طولانى است، چون بر جان خود خائف است. و در آن (عصر غیبت) گروههایى از دین برگردند و جمعى پایدار مانند، خوشا به حال شیعیان ما که در غیبت قائم، به ولایت ما چنگ زنند وبه دوستى ما وبیزارى از دشمنانمان ثابت بمانند، آنان از مایند وما نیز از آنهائیم، ایشان به امامت ما راضى اند وما به تشیع آنها؛ پس خوشا به حال آنها، به خدا سوگند که آنان در روز قیامت در درجه ما با ما هستند). (9)

– امام رضا (ع) فرموده است: (قائم ما کسى است که چون خروج کند، در سن پیران وسیماى جوانان است. وبه قدرى نیرومند است که اگر به بزرگترین درخت روى زمین دست دراز کند آن را از بیخ برکند، واگر میان کوهها فریاد زند، سنگ ها پاشیده شوند، عصاى موسى و انگشتر سلیمان را به همراه دارد. او چهارمین فرزند من است، خداوند هر چه خواهد، او را در حجاب وپرده خود غایب کند، سپس ظاهرش نماید وزمین را به دست او از عدل وداد پر کند چنانکه از ظلم وستم پر شده است). (10)

– امام جواد(ع) فرموده است: (قائم ما همان مهدى(عج) است. او کسى است که در زمان غیبتش واجب است انتظار کشیده شود، وهنگامى که ظهور کرد اطاعتش کنند؛ واو سومین نفر از فرزندان من است. قسم به آن خدایى که محمد(ص) را مبعوث به نبوت فرمود وما را به امامت انتخاب نمود، اگر از عمر دنیا فقط یک روز باقى مانده باشد، خداوند آن روز را چنان طولانى گرداند تا اینکه قائم ما در آن روز خارج شده وظهور نماید. پس با ظهورش زمین را از عدل وداد پر کند، چنانکه تا آن زمان پر از ظلم وستم بود). (11)

– عبد العظیم حسنى به امام هادى(ع) عرض کرد: پس از شما چه کسى مولاى من است؟ حضرت فرمود: (پس از من فرزندم حسن؛ ومردم نسبت به جانشین پس از او چگونه اند؟ عرض کرد: براى چه؟ اى مولاى من. فرمود: براى این که شخص وى دیده نشود. و حرام است که او را به اسمش یاد کنند، تا اینکه خروج کرده وزمین را پر از عدل وداد نماید، چنانکه پر از ظلم وستم شده است). (12)

– امام حسن عسکرى (ع) فرموده است: (شما مردم را چنان مى بینم که بعد از من درباره جانشینم اختلاف پیدا مى کنید. آگاه باشید! کسى که معتقد به امامت امامان بعد از پیغمبر باشد، ولى فرزند مرا انکار کند، مانند آن است که تمام پیغمبران را باور دارد، ولى نبوت پیغمبر خاتم(ص) را منکر شود. در صورتى که هرکس منکر رسول خدا(ص) باشد، در واقع، همه پیغمبران را انکار نموده است. زیرا اطاعت آخرین نفر ما، مانند اطاعت اولین آنها است، وهر کس که منکر اولین معصوم ما شود، آخرین نفر ما را انکار نموده است). (13)

پی نوشت ها:

(1) کمال الدین وتمام النعمه، شیخ صدوق، ص 287.

(2) همان مأخذ، ص 303.

(3) کمال الدین وتمام النعمة، ص 307.

(4) اثبات الهداه، شیخ حر عاملى، ج 5، ص 155.

(5) کمال الدین وتمام النعمه، ص 317.

(6) همان ماخذ، ص 322.

(7) کمال الدین وتمام النعمه، ص 326.

(8) همان ماخذ، ص 345.

(9) همان ماخذ، ص 361.

(10) کمال الدین وتمام النعمه ص 376.

(11) همان ماخذ، ص 337.

(12) همان ماخذ، ص 380.

(13) مهدى موعود، ترجمه ونگارش على دوانى، ص 391.