پرسش. حکم عمل به گناهى کوچک تر براى فرار از گناه بزرگ‌ترچیست؟

نخست باید دانست اگرچه گناه کوچک‌تر،

پلیدى و زشتى کمتر دارد ونسبت به گناه بزرگ‌تر، آفت کمترى

دارد، اما توجیه این کار اگر همراه با حق دادن به خود باشد، موجب تکرار گناه کوچک و

خوددارى از توبه مى‌شود، این وضعیت خطرناک است و روحیه تخلف

در آدمى ریشه مى‌دواند و آینده فرد قابل پیش‌بینى

نیست.

در فرازى از پندهاى پیامبر رحمت صلى‌الله‌علیه‌و‌آله

به اباذر مى‌آموزیم، که فرمود:

«یا اباذر، لاتَنظُر إلى صِغَرِ الخَطیئَةِ و لکنَّ انظُر إلى مَن عَصیتَ»[1]؛

«اى اباذر به کوچکى گناه نگاه نکن، بلکه به بزرگى کسى بنگر که او را نافرمانى کرده‌اى».

شاید با توضیحى مختصر و گذرا درباره گناهان کوچک، مقدارى با

جایگاه آن در آیات و روایات آشنا شویم:

ممکن است مرتکبین به گناهان کوچک، عملى را انجام دهند که از

نظرشان در درجه دوم اهیمت قرار داشته و پندارشان این باشد که از حیث کوچکى قابل

بخشش است، غافل از این که تکرار صغیره و کوچک شمردن آن، خود گناه کبیره است و

مداومت بر آن، آدمى را در ارتکاب گناه گستاخ مى‌کند! علاوه،

چنین کسانى فراموش مى‌کنند که چه کسى مورد عصیان و نافرمانى

قرار گرفته است!

ناگفته نماند که گناهان کوچک هم چون نخ نازک و باریکى هستند که

با تکرار، تبدیل به ریسمان ضخیمى شده که پاره کردن آن مشکل است!

تا چند ز دست خویش فریاد

 کنم از کرده خود کجا روم داد کنم

طاعات مرا گناه باید شمرى

  پس، از گنه خویش چسان یاد کنم

در این راستا امام على علیه‌السلام مى‌فرماید:

«أَشَدّ الذُّنوبِ مَا استهان بِه صاحبُه»[2]؛«بزرگ‌ترین

گناهان آن معصیتى است که گناهکار آن را کوچک بشمارد».