قضاوت درباره آنچه خداوند انجام می دهد باید بعد از شناخت او باشد. یعنی باید ابتدا خداوند را خوب شناخت تا بتوان درباره افعال او نظر داد. درباره خداوند بدیهی و روشن است که کمال محض است و باز روشن است که از کمال محض جز خیر و خوبی چیزی سر نمی زند و هر آنچه او می کند فقط و فقط خوبی و خیر است. مگر اینکه خود انسان فعل الهی را از خوبی و خیر بودن خارج کند و آن را تبدیل به شر کند. با این مقدمه روشن می شود که فعل خداوند از جمله حیات و ممات زمانی به انسان می دهد که خیر انسان است. البته معنای این مطلب خیر کلی است یعنی هم خیر خود فرد هست و هم خیر افرادی که با او در ارتباط هستند. البته نباید توقع داشت که خیر همه چیز در این دنیا برای ما روشن باشد بلکه همین مقدار بدانیم که کار خدا خیر است کافی است. حتی ممکن است ما چیزی را بد بدانیم در حالی که برای خوب است. به تعبیر قرآن«عَسی أن تکرَهوا شَیئاً وهو خیرٌ لکم وَعسی أن تُحِبّوا شیئاً وهو شَرٌّ لکم… (سوره بقره/ آیه 216) چه بسا چیزی را خوش نداشته باشید ، حال آن که خیر شما در آن است ؛و یا چیزی را دوست داشته باشید ، حال آن که شر شما در آن است.
با این مقدمه معلوم می شود که مرک نزدیکان و از جمله پدر و مادر گرچه بسیار سخت و ناگوار است ولی باید مطمئن بود که جز خیر چیزی در آن نیست. البته به شرط آنکه بتوان از شرایط پیش آمده درست استفاده نمود و از آن برای ترقی و پیشرفت بهره برد و با دست خود عامل خراب شدن و شر شدن آن نشود.
همچنین باید توجه کنید که بسیاری از انبیاء و اولیاء الهی و به خصوص حضرت محمد(ص) از همان ابتداء از نعمت پدر محروم بود و در سختی و دشواری یتیمی زندگی کرد، در حالی که او محبوب ترین فرد نزد خداوند بود و این نشان می دهد مرگ پدر برای ایشان و آمادگی برای سختی های دوران نبوت لازم بوده است. نمونه دیگر تعبیر حضرت زینب(س) از حادثه کربلا است که می فرماید: «ما رأیت الا جمیلا» یعنی همه کربلا زیبایی بود. این یعنی کربلا خیر بود هم برای خود شهدای کربلا که با شهادت به بالاترین مقامات معنوی دست پیدا کردند و هم برای اسراء که با انجام وظیفه خود بالاترین اجر را از خداوند گرفتند وو هم برای اسلام و مسلمین که بهترین الگوی برای حفظ دین را به دست آوردند. البته دشمنان نیز خود با دست خود خوبی و خیر یعنی آزادی عمل و اختیار در کار را که نعمت الهی و خیر است را تبدیل به شر و بدی یعنی قتل اولیای الهی کردند. حضرت امام خمینی نیز در دوران کودکی پدر خود را از دست داد و در شرایط یتیمی بزرگ شد. امری که باعث بالا رفتن روحیه و تحمل پذیری امام شد و او را برای رهبری بزرگ ترین انقلاب تاریخ آماده نمود.
بنابراین یتیمی شدن کودکان در ظاهر بد و شر و ناگوار است ولی پس پرده آن خوب و خیر است و می تواند بهترین شرائط را برای سعادت و پیشرفت کودکان ایجاد نماید و چه بسا ده ها و صدها خیر داشته باشد که از نگاه ما مخفی است و خداوند به جهت رحمت و مهربانی خود این شرائط را ایجاد نموده است و این عمل الهی عین رحمت خداوند است.