این تطبیق ها هر چند می تواند در بدو امر موجب خوشحالی و انگیزش

منتظران امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف گردد،اما با توجه به پیشینه ی موجود

در این زمینه به ویژه وقایعی که در سال های اخیر پیرامون تطبیق علایم ظهور بر

مصادیق خاص اتفاق افتاد،به نظر می رسد،چنین کاری علی رغم برخورداری از توجیه

انگیزشی برای منتظران،حاوی آسیب هایی جدی است که در صورت اشتباه در تطبیق بر عقاید

و افکار عامه مردم وارد می گردد.

بنابراین علی رغم لزوم توجه به امام عصر و انتظار مداوم بر ظهور

آن حضرت، به نظر می رسد در تطبیق علایم ظهور بر مصادیق ، لازم است توجه و دقت و

وسواس و تامل بیشتری صورت پذیرد.

با ملاحظه ى تیتر هاى خبرى تعدادى از وبلاگ ها و وبسایت هاى

مهدوى که انصافاً در بسیارى از زمینه ها نیز موفق و موثر کار مى کنند، مى توانیم

تعدادى از این تطبیق ها را ببینیم: «بشاراتى از شعیب بن صالح درباره ى نزدیکى

ظهور»، «سال 2012 سال ظهور»، «سال 2015 سال ظهور»، «آغاز قیام سید یمانى در یمن» و…..

 گرچه تعدادى از تطبیق هاى ارایه شده در این زمینه

با روایات اسلامى سازگار مى باشند و شخصیت هاى مورد بحث در مقالات مذکور، گاهی

شباهت هاى اعجاب آورى با شخصیت هاى زمینه ساز ظهور دارند، اما تطبیق قطعى و بى قید

و شرط شخصیت هاى مذکور با شخصیت هاى روایات مربوط به آخرالزمان، امرى است که از سوى

هیچ یک از علماى اسلام و محققین برجسته ى عرصه ى مهدویت مورد قبول نیست. چرا که این

بزرگواران معتقدند، حرکاتى از این دست، ممکن است به توقیت بینجامد و توقیت (وقت

تعیین کردن براى ظهور)، امرى است که معصومین (ع) به شدت از آن نهى کرده اند.

 در روایات متعددى بر این نکته تأکید شده است که

امر ظهور امام مهدى (ع) از آفتاب نیز درخشان‌تر است. به

همین دلیل، این امر بر هیچ کس مشتبه نخواهد شد و هیچ کس در حقّانیت آن تردید نخواهد

کرد.

در همین زمینه مفضل بن عمر از امام صادق (ع) چنین روایت مى‌کند:

 از ابى عبدالله [امام صادق‌]
(ع) شنیدم که مى‌فرمود: «فریاد نکنید. به خدا سوگند امام

شما سالیانى از روزگارتان غیبت کند و حتماً مورد آزمایش واقع شوید همچنان‌که

کشتى در امواج دریا واژگون شود، و تنها کسى نجات یابد که خداى تعالى از او میثاق

گرفته، در قلبش ایمان نقش کرده و او را به روحى از جانب خود مؤید کرده باشد. دوازده

پرچم مُشتبه برافراشته شود که هیچ یک از دیگرى بازشناخته نشود»

 راوى گوید: من گریستم، آنگاه فرمود: «اى

اباعبدالله چرا گریه مى‌کنى؟» گفتم: چگونه نگریم در حالى که

شما مى‌گویید: دوازده پرچم مشتبه که هیچ یک از دیگرى

بازشناخته نشود، پس ما چه کنیم؟ راوى گوید: امام به پرتو آفتاب که به داخل ایوان

تابیده بود، نگریست و فرمود: «اى اباعبدالله آیا این آفتاب را مى‌بینى؟»

گفتم: آرى، فرمود: «به خدا سوگند امر ما از این آفتاب روشن‌تر

است». (همان، ص 23)

 با توجه به روایات یاد شده، مى‌توان

گفت پدیده ظهور و مقدمات آن، چنان واضح و روشن است که به هنگام وقوعش، همه مردم از

آن آگاه مى‌شوند و به حقانیت آن پى مى‌برند.

این‌گونه نیست که تنها جمعى محدود از شیعیان از آن باخبر

شوند و به همراهى با آن برخیزند.

 در روایات فراوانى که از پیامبر اعظم (ص) و

امامان معصوم (ع) وارد شده، همه ویژگى‌ها و نشانه‌هاى

منجى موعود اسلام مشخص شده است و هیچ ابهامى در مورد شخصیت او و چگونگى ظهورش وجود

ندارد. بنابراین، مى‌توان گفت اگر کسى به درستى به مطالعه

معارف مهدوى بپردازد و روایات نشانه‌هاى ظهور را با دقت و

تأمل بررسى کند، هرگز دچار تشخیص‌ها و تطبیق‌هاى

نادرست نمى‌شود و فریب مدعیان دروغین را نمى‌خورد.

اینکه در گذشته و امروز کسانى به طرح ادعاهاى دروغین پرداخته و کسانى هم با آنها

همراهى کرده‌اند، دلیلى جز نادانى و ساده‌لوحى

پیروان و شهرت‌طلبى و دنیاخواهى مدعیان نداشته است.

 افزون بر این، باید توجه داشت که نشانه‌هاى

ظهور چنان‌که در روایات هم، آمده است مانند دانه‌هاى

تسبیح به هم پیوسته‌اند و در ارتباط با هم معنا و مفهوم مى‌یابند.

به بیان دیگر نشانه‌هاى ظهور به ترتیبى خاص، در فاصله زمانى

معین و با شرایطى مشخص رخ مى‌دهند و این گونه نیست که

رویدادى مانند خروج خراسانى یا یمانى رخ دهد، بى‌آنکه

مقدمات آنها که در روایات به آنها اشاره شده است، فراهم شده باشد یا دیگر رویدادها

و نشانه‌هاى مرتبط با آنها رخ داده باشد.

 در این رابطه توجه به چند نکته بایسته است:

 یکم. عده‌اى با توجه به

اوضاع و شرایط فعلى حاکم بر جهان به این باور رسیده‌اند که

دوره‌اى که ما در آن زندگى مى‌کنیم

همان دوره آخرالزمان است که در روایات به آن اشاره شده است زیرا براى آخرالزمان

نشانه‌هایى گفته شده (مانند گسترش فساد و تفسیر دین براساس

هوا و هوس و…) که این نشانه‌ها در دوره زمانى ما به وقوع

پیوسته است پس زمان کنونى آخرالزمان است و ظهور نیز در این دوران محقق مى‌شود.

به علاوه با وجود انقلاب اسلامى ایران و زنده شدن نام و یاد امام زمان (عج)، آمادگى

و اقبال مردم براى پذیرش ایشان بیشتر شده و امید به ظهور زیادتر گشته است.

 دوم. برخى از علما معتقدند: همان گونه که غیبت دو

مرحله‌اى بود و غیبت صغرى براى ایجاد آمادگى مردم براى ورود

به غیبت کبرى لازم بود، ظهور نیز ممکن است دو مرحله‌اى باشد

و با ظهور صغرى که در انقلاب اسلامى ایران تجلى یافته است، مردم با حقیقت قیام امام

زمان آشنایى بیشترى پیدا کرده‌اند و براى ظهور اصلى و قیام

جهانى حضرت آماده مى‌شوند.

 سوم. حرکت عمومى کشورها و جوامع به سمت وحدت و

همگرایى و به عبارت دیگر توجه به تشکیلات بین المللى و اتحادیه‌هاى

منطقه‌اى و فاصله گرفتن از جزءگرایى، ملت‌ها

را به این نتیجه رسانده که براى آینده‌اى بهتر، باید مرزها

را به حداقل رساند و جهان را دهکده‌اى کوچک دانست. این

رویداد، آمادگى مردم براى براى پذیرش یک حاکمیت فراگیر، بیشتر کرده است. البته

استکبار جهانى تئورى دهکده جهانى را در جهت حفظ منافع خود و تک قطبى شدن جهان پى‌گیرى

مى‌کند اما چه بسا اراده الهى به دست دشمنان خدا نیز انجام

گیرد.

 چهارم. اجحاف و تجاوز بیش از حد و روز افزون دولت‌هاى

استکبارى به کشورهاى فقیر به شکل‌هاى گوناگون از یک سو و

لجام گسیختگى فرهنگى و فکرى و علمى مانند بحران هویت، بحران مشروعیت، بحران مدنیت

از سوى دیگر، باعث هرج و مرج در زندگى بشر شده است. این گونه مسائل و مباحث این

واقعیت را اثبات مى‌کند که آینده روشن فقط در سایه حاکمیت

فردى آسمانى است که احتمالاً ظهورش نزدیک است.

 پنجم. در بعضى از روایات منقول از اهل بیت علیهم

السلام، ادعاى تعیین وقت ظهور برابر با کذب خوانده شده و شیعیان مأمور به تکذیب این

مدعیان گردیده اند چنانکه در توقیع مبارک امام زمان علیه السلام به اسحاق بن یعقوب

آمده است: «… و اما ظهور الفرج فإنه إلى الله تعالى ذکره و کذب الوقّاتون» (و اما

آشکار شدن فرج وابسته به اراده حق تعالى است و وقت گزاران دروغزنانى بیش نیستند)

 البته نهى از توقیت نباید منجر به این شود که

شیعیان و منتظران، امر ظهور را پدیده اى دور از دسترس بیانگارند. بلکه باید با حفظ

روحیه نشاط و امید، همواره ظهور را در چند قدمى خویش ببینند و این همان چیزى است که

در برخى مجامع روایى و پاره اى از متون دینى بدان تصریح شده است چنانکه در دعاى عهد

آمده است: «… اللهم اکشف هذه الغمه عن هذه الامه بحضوره و عجل لنا ظهوره انهم

یرونه بعیدا و نریه قریبا» (پروردگارا با حضور ولى و دوست خود اندوه را از دلهاى

این امت بزداى ودر ظهور وى شتاب کن (هرچند) دیگران ظهور حضرتش را دور مى انگارند و

لى ما آن را نزدیک مى بینیم)

 به عنوان نمونه درباره پادشاه عربستان به نام ملک

عبد الله گفتنى است: امام صادق (ع) در روایتى مى فرماید: «هر کس مرگ عبدالله را

براى من تضمین کند، من ظهور قائم را براى او ضمانت مى کنم….» (بحارالانوار/ ج 52/

ص 210)

 آقاى کورانى درباره این روایت و مسائل مشابه آن

به تفصیل بحث کرده است، (عصر ظهور/ ص 292) اما تطبیق «عبدالله» در این روایت به ملک

عبدالله، پادشاه عربستان، هر چند احتمال دارد. اما قطعى نیست، چه بسا صد سال دیگر

پادشاهى از خاندان آل سعود به نام عبدالله در آن سرزمین به مسند قدرت بنشیند و

منظور از این روایت، او باشد. مساله ی وقایع اخیر در یمن و تطبیق خروج یمانی بر آن

نیز می تواند همینگونه تحلیل گردد.

خلاصه آنکه: تطبیق ویژگی هایى که در روایات براى حوادث و افراد

خاصى بیان شده بر افراد حاضر به صورت احتمالى است و نمى توان به طور قطع و یقین

ادعا کرد که این فرد دقیقا همان فردى است که در روایت بدان اشاره شده است. بهتر است

به جاى گمانه و دنبال نمودن فرضیه هاى زمان ظهور امام عصر (عج)- که معمولا ثمره

چندانى هم ندارند- وظیفه خود را نسبت به حضرت (عج) در زمان غیبت تشخیص داده و در

تحقق این وظیفه حداکثر تلاش خود را انجام دهیم. وظیفه ما انتظار فرج است.

 این انتظار جز با آمادگى و فراهم نمودن شرایط

ظهور تحقق نمى یابد بنابراین تا جائى که مقدور است، لازم است خود، خانواده و در

نهایت جامعه را آماده پذیرایى حضرت (عج) نمود که اگر این امر محقق شود و سربازى

واقعى براى آن حضرت (عج) باشیم حتى اگر مرگ بین ما و زمان ظهور فاصله اندازد،

خداوند به ما براى ادراک آن زمان و حیات دوباره خواهد بخشید. انشاءالله که همگى از

یاوران حضرت (عج) باشیم.

 براى مطالعه بیشتر به منابع زیر مراجعه نمایید:

 1 مهدویت (پس از ظهور)، رحیم کارگر نشر معارف

 2 چشم به راه مهدى، جمعى از نویسندگان

 3 تحلیل تاریخى از نشانه هاى ظهور، بوستان کتاب