دین، امری قدسی و الاهی است که در آن خطا و اشتباه و آسیب و آفت راه ندارد. خطاپذیری و اشتباهکاری مربوط به امور بشری است و آسیب و آفت در بحث آسیبشناسی دین و دینداری، به حقیقت دین باز نمیگردد، بلکه به نحوۀ رویکرد مردمان به دین و فهم و تلقّی انسان از دین و نوع معرفت دینی و شیوۀ دینداری باز میگردد.
آفات دین، دارای شاخههای مختلفی است؛ زیرا یک دسته از آفات دین آفاتی است که متوجه ایمان شخص دیندار و متدیّن است که همین آفات گاهی در مرحلهی شناخت و معرفت دین است (آفات دینپژوهی) و گاهی در مرحلهی عمل به احکام و دستورات و رعایت احکام و حدود و حقوقی است که دین رعایت آنها را واجب نموده است؛ مانند حسد، عجب و فخر. دسته دیگر از آفات دین آفاتی است که در مسائل اجتماعی دین مطرح است؛ نظیر خرافات، تحریفات و اِعمال سلیقهها که حفظ و صیانت و گسترش دین را تهدید میکند.