آياسوره عصر به زمان ظهور مهدي موعود(عج) اشاره مي كند؟

«وَ الْعَصْرِ . إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِي خُسْرٍ . إِلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ» به عصر سوگند،كه انسانها همه در زيانند؛  مگر كسانى كه ايمان آورده و اعمال صالح انجام داده ‏اند، و يكديگر را به حق سفارش كرده و يكديگر را به شكيبايى و استقامت توصيه نموده‏ اند!
 برخي از مفسران سوگند يادشده در ابتداي اين سوره «وَ الْعَصْرِ» را اشاره به زمان ظهور امام عصر(ع) دانسته اند. رواياتي از معصومين(ع) نيز برهمين تفسير دلالت دارد. البته برخي نيز منظور از عصر در آيه را عصر و زمانه پيامبر اكرم(ص) يا زمانه زندگي خودمان دانسته اند كه در ادامه به آنها اشاره مي شود.
 در آيه اول اين سوره به عصر سوگند ياد شده، در تفسير اين سوگند مفسران احتمالات زيادى گفته ‏اند:
  علامه طباطبايي معتقد است از نظر مضمونى كه دو آيه بعد دارد، مناسب‏تر آن است كه منظور از عصر، عصر ظهور رسول خدا (ص) باشد، كه عصر طلوع اسلام بر افق مجتمع بشرى، و ظهور و غلبه حق بر باطل است، چون مضمون دو آيه بعد فراگير بودن خسران است و تنها كسانى دچار خسران نمي شوند كه از حق پيروى نموده، و در برابر آن صبر كنند، اين اقليت عبارتند از كسانى كه به خدا و روز جزا ايمان آورده و عمل صالح كنند.[1] برخي نيز معتقدند همانگونه كه خداوند به ضحي(ظهر) سوگند ياد كرده، به عصر(بعد از ظهر) هم سوگند ياد كرده است. برخي نيز منظور از عصر را ، عصر دنيا كه در حال گذر است و در پيش رويش قيامتي است كه محل بازخواست نعمت هاي دنيوي است.[2] برخي نيز عصر را عصر ظهور مهدي موعود مي دانند. در حديثى از امام صادق (ع) مى‏ خوانيم كه در تفسير آيه فرمود: «العصر عصر خروج القائم». منظور از عصر، عصر قيام حضرت مهدى (سلام اللَّه عليه) است. احتمالا از آن جهت كه زمان ظهور موعود زمان ظهور تمام حق در مقابل تمام باطل است به آن سوگند ياد شده است.[3] برخي روايات نيز واژهاي «حق» و «صبر» را در عبارت «َو تَوَاصَوْاْ بِالْحَقّ‏ِ وَ تَوَاصَوْاْ بِالصَّبر» به امامت و عترت پيامبر اكرم(ص) تفسير كرده اند.[4]  
اما در نهايت بايد گفت اخبار وارده در تفسير اين آيه و آيات مشابه به بيان مصداق مي پردازند. در اين آيه مصداق اتم، زمان ظهور قائم (عج) است. اما مصداق اتم، منافاتى با عموم و اطلاق آيه ندارد؛ لذا مى‏ گوييم عصر بمعنى دهر و زمان است هر قسمت از زمان را عصر مي گويند. عصر نوح، ابراهيم، موسى، عيسى، عصر حضرت رسالت، عصر ائمه اطهار، عصر غيبت، عصر ظهور ، عصر رجعت و هكذا، و غرض اينكه در هر عصرى آيات خداوند ظاهر شده و اعظم آيات آيتى است كه در عصر ظهور حضرت بقية اللَّه ظاهر مي شود كه تمام دليل بر وجود حق و قدرت او و حكمت و مصلحت است كه خداوند چگونه انبياء و مؤمنين را ياري فرموده است. در واقع الف و لام در «العصر» جنس است كه نشان دهنده شمول بوده و شامل تمام اعصار مي شود.[5] پي نوشت:
[1] . الميزان في تفسير القرآن، دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏ مدرسين حوزه علميه قم،1417ق ،ج‏20، ص: 355
[2] . مفاتيح الغيب، بيروت، دار احياء التراث العربى، 1420 ق، ج‏32، ص: 278
[3] . الميزان في تفسير القرآن، ج‏20، ص: 356
[4] . نور الثقلين، عروسى حويزى، عبد على بن جمعه، انتشارات اسماعيليان، قم، 1415ق،  ج 5 ،ص666
[5] . أطيب البيان في تفسير القرآن،  انتشارات اسلام، تهران،1378، ج‏14، ص: 221