آيا تجرد و عزب بودن براي حضرت يحيي(ع) امتياز بود؟

سِوره آل عمران، آيه 39: («… أَنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحْيى‏ مُصَدِّقاً بِكَلِمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ سَيِّداً وَ حَصُوراً وَ نَبِيًّا مِنَ الصَّالِحِينَ‏»)

«حَصور» بودن از ويژگي‏ هاي شخصي حضرت يحيي (عليه‌السلام) است و به معناي محدوديت و در تنگنا بودن است؛ خواه از جهت ظاهري باشد يا باطني. مراد از حصور در آيه شخصي است كه يا به سبب عنّت و ناتواني جنسي يا به جهت عفّت و پاكدامني و كوشش در نابود كردن شهوت، مقاربت نمي جويد؛ و آيه مورد بحث در دومي اظهر بلكه ظاهر است، زيرا اساسا بدين جهت حضرت يحيي (ع) مستحق ستايش گرديده است[1]. به تعبير برخي از مفسّران «عَنَن» عيب و ذمّ است و براي پيامبران روا نيست، چنان‏كه آيه در مقام مدح است و با ذكر عيب سازگار نيست[2].

بنابراين ترك نكاح توسط حضرت يحيي و صِرف عزب و بي‏ همسر بودن هنر نيست؛ اما نجات از شهوت بلكه به اسارت گرفتن شهوت هنر است. در نهايت منظور از اينكه حضرت يحيي (ع) حصور بود، يعني در جهاد اكبر فاتح بود، زيرا آن چنان قدرت محاصره و ضبط نفسي داشت كه بر همه اميال خود غلبه مي ‏كرد و اين به معناي «عفيف» نزديك است. 

پي نوشت:
[1] مفردات، ص239 ـ 238.
[2] مجمع البيان، ج2 ـ 1، ص743.

تسنيم، ج14، ذيل آيه مورد بحث.