آيا در وجود حقيقي انسان، دو قلب نهفته است؟

الف- قرآن كريم:

«مَا جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَيْنِ فِي جَوْفِهِ …»[1]؛ (خداوند براي هيچ كس دو دل در درونش نيافريده …)

ب- روايت:

عن ابي جعفر (عليه السلام) قال علي ابن ابي طالب (عليه السلام):

«لا يجمع حبّنا و حبّ عدونا في جوف انسان. إنّ الله لم يجعل لرجل من قلبين في جوفه، فيحبّ هذا و يبغض هذا، فأمّا محبّنا فيخلص الحب لنا كما يخلص الذهب بالنار لا كدر فيه، فمن أراد أن يعلم فليمتحن قلبه، فإن شارك في حبّنا حبّ عدونا فليس منّا و لسنا منه والله عدوهم و جبرئيل و ميكائيل والله عدو للكافرين»[2]؛

دوستي با ما و دشمنان ما در يك دل نمي گنجد. زيرا خداوند در حقيقت انسان دو قلب قرار نداده تا با يكي دوست بدارد و با ديگري بغض بورزد؛ ليكن دوستدار ما، محبت بي پيرايه ما را در دلش جاي مي دهد، محبت خالصي چون طلا كه در اثر حرارت ناب مي گردد. 
پس هر كه بخواهد از اين حقيقت آگاه گردد، قلبش را بيازمايد، پس اگر در كنار محبت ما، محبت دشمنان ما را در دل خويش دارد، از ما نيست و ما نيز از او نيستيم و خداوند سبحان و فرشتگان مقرب الهي نيز دشمنان اويند و ناگفته پيداست كه خداوند دشمن كافران است.

پي نوشت:

[1] احزاب/4

[2] نور الثقلين، ج 4، ص 235؛ تفسير قمي، ج2، ص 171