قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
آیا اختلاف در قرائت قرآن، دلیل بر تحریف نیست؟
۱۳۹۲/۰۵/۲۷
–
۳۲۱ بازدید
همه‌ی کتابهای الکترونیکی مرکز تحقیقات قائمیه قابل اعتمادند؟ آیا اختلاف در قرائت قرآن، دلیل تحریف قرآن نمیشود؟ در زبان عربی جای یک حرف و مثلا یک ضمه،کسره و فتحه عوض شود معنا را کلی عوض میکند.
در پاسخ به مطالب زیر توجه کنید . 1. کتاب های دیجیتالی این مرکز معتبر و قابل استفاده است . 2. اختلاف قرائت ها نه از دیدگاه شیعیان و نه از دیدگاه اهل سنت، موجب تحریف قرآن نیست . خبرهاى واحد که قرائت هاى مختلف را گزارش مى کنند، دلیل بر تحریف نیستند، زیرا قرآن و قرائت هاى یاد شده دو حقیقت متمایزند; به عبارت دیگر، حقیقت قرآن سواى قرائت ها است و قرائت ها نمى تواند در نصّ قرآنى تأثیرگذار باشد .
2.توضیح بیشتر اینکه قرآن کریم که سخن خداوند و آخرین کتاب آسمانى است، از صدر اسلام تا کنون مورد اهتمام جدى مسلمانان بوده است. پیامبر گرامى اسلام(ص ) نسبت به قرائت، حفظ و جمع آورى آن، سفارش هاى اکید داشته، مسلمانان آن را محور و اساس دین خود تلقى کرده و قرائت آن را از وظایف روزمرّه دینى خود مى دانستند. متن قرآن در طول تاریخ اسلام، سینه به سینه و دست به دست، از نسلى به نسل بعد منتقل مى شده و به این دلیل، همواره قاریان و حافظان فراوانى از صدر اسلام تا کنون، در بین مسلمانان وجود داشته، از ارج و منزلت والایى برخوردار بوده اند. از امور یاد شده و بررسى مصاحف بر جاى مانده از گذشته هاى دور، به این نتیجه مى رسیم که قرآن با همان الفاظ و قرائت رسول خدا(ص) در طول تاریخ رواج داشته است و عواملى از قبیل ابتدایى بودن خط در زمان کتابت قرآن و خالى بودن از نقطه و اعراب و اختلاف لهجه هاى قبایل عرب و احیاناً اجتهادهاى شخصى و مسائل دیگر، خللى در قرائت رایج ایجاد نکرده وتنهابرخى قرائت هاى شخصى و نادر اشتباهاتى به وجود آورده که مورد اعتناى جامعه اسلامى نبوده است. عثمان هم براى عدم رواج این قرائت هاى شاذ و داراى اشتباه و حفظ قرائت رایج، پس از مشورت با امیرالمؤمنین(ع) به جمع آورى مصاحف و تکثیر نسخه واحد مورد پذیرش مسلمانان، اقدام کرد و همین پذیرش عمومى، خود دلیلى بر هماهنگى نسخه تکثیر شده با قرائت رایج مردم بود. مطابقت قرآن موجود که سینه به سینه از سوى انبوهى از جمعیت مسلمانان نقل شده و فوق تواتر است، نیز از آن جهت است که قرائت عاصم با قرائت مشهور ثبت شده در قرآنِ موجود، موافق بوده است; نه این که قرآن موجود طبق قرائت عاصم نوشته شده باشد .
در نتیجه در موارد اختلاف قرائت، قرائت صحیح تنها همین قرائت کنونى است که با اعراب و حروف فعلى قرآن کریم موافق است . [ 1 ]
2.توضیح بیشتر اینکه قرآن کریم که سخن خداوند و آخرین کتاب آسمانى است، از صدر اسلام تا کنون مورد اهتمام جدى مسلمانان بوده است. پیامبر گرامى اسلام(ص ) نسبت به قرائت، حفظ و جمع آورى آن، سفارش هاى اکید داشته، مسلمانان آن را محور و اساس دین خود تلقى کرده و قرائت آن را از وظایف روزمرّه دینى خود مى دانستند. متن قرآن در طول تاریخ اسلام، سینه به سینه و دست به دست، از نسلى به نسل بعد منتقل مى شده و به این دلیل، همواره قاریان و حافظان فراوانى از صدر اسلام تا کنون، در بین مسلمانان وجود داشته، از ارج و منزلت والایى برخوردار بوده اند. از امور یاد شده و بررسى مصاحف بر جاى مانده از گذشته هاى دور، به این نتیجه مى رسیم که قرآن با همان الفاظ و قرائت رسول خدا(ص) در طول تاریخ رواج داشته است و عواملى از قبیل ابتدایى بودن خط در زمان کتابت قرآن و خالى بودن از نقطه و اعراب و اختلاف لهجه هاى قبایل عرب و احیاناً اجتهادهاى شخصى و مسائل دیگر، خللى در قرائت رایج ایجاد نکرده وتنهابرخى قرائت هاى شخصى و نادر اشتباهاتى به وجود آورده که مورد اعتناى جامعه اسلامى نبوده است. عثمان هم براى عدم رواج این قرائت هاى شاذ و داراى اشتباه و حفظ قرائت رایج، پس از مشورت با امیرالمؤمنین(ع) به جمع آورى مصاحف و تکثیر نسخه واحد مورد پذیرش مسلمانان، اقدام کرد و همین پذیرش عمومى، خود دلیلى بر هماهنگى نسخه تکثیر شده با قرائت رایج مردم بود. مطابقت قرآن موجود که سینه به سینه از سوى انبوهى از جمعیت مسلمانان نقل شده و فوق تواتر است، نیز از آن جهت است که قرائت عاصم با قرائت مشهور ثبت شده در قرآنِ موجود، موافق بوده است; نه این که قرآن موجود طبق قرائت عاصم نوشته شده باشد .
در نتیجه در موارد اختلاف قرائت، قرائت صحیح تنها همین قرائت کنونى است که با اعراب و حروف فعلى قرآن کریم موافق است . [ 1 ]
[ 1 ] ر.ک: محمد هادى معرفت، مصونیت قرآن از تحریف، ترجمه محمد شهرابى، ص 215 ـ 217; محمد هادى معرفت، التمهید فى علوم القرآن، ج 2، ص 79; فتح اللّه محمدى، سلامة القرآن من التحریف، ج 1، ص 72; محمد جواد بلاغى، الاء الرحمن فى تفسیر القرآن، ج1، ص 29; سید عبدالحسین طیب، اطیب البیان، ج 1، ص 31 ـ 32; على اکبر بابایى، روش شناسى تفسیر قرآن، ص 74 ـ 75 .