با توجه به در غیبت بودن حضرت ولی عصر (عج) و وظیفه خطیر شیعیان بمنظور تبلیغ و ترویج دین اسلام و آیین تشیع سوالی از محضرتان داشتم.

هر انسانی به ظرفیت وجودی و ذات درونیش نسبت به بقیه آگاهتر و عالم تر است. چنانچه در فراز و نشیب های معنوی بمنظور در رکاب بودن امام عصر به نقطه ای برسیم که عبور از آن نوعی خط قرمز برایمان حساب شود تا حدی که گذر از آن احتمال برود با آبروی تشیع بازی شود ..

آیا به هر قیمتی باید سعی شود در رکاب امام زمان باشیم هر چند در کنار این سعی و تلاش گناهانی مرتکب شویم و یا اینکه بعد از عنایت و توجه امام زمان در موفقیت بر ترک گناه ،شرایط معنوی فعلی را ترجیح داده و رشد بیشتر را به صلاح ندانیم ( چه بسا احتمال انحراف در اصول و فروع دینمان باشد، توان درک عقلی آزمایشات سخت الهی در ما نباشد)

کدام راه رضایت خدا را در پی خواهد داشت?

پاسخ: منتظرمصلح باید خود صالح باشد و بداند که یکى از عوامل دورى انسان از امام زمان(عج) و قطع ارتباط روحى و معنوى و ناخشنودى آن حضرت، ارتکاب محرّمات الهى و گناهان است. خود آن حضرت آن حضرت در توقیع شریف به شیخ مفید(ره) مى فرماید: «شما مکلّف هستید که اوامر و دستورات ما را به دوستانمان برسانید، با اینکه ما بر اساس فرمان خداوند بزرگ و صلاح واقعى خود و شیعیانمان – تا زمانى که حکومت بر دنیا در اختیار ستمگران است – در نقطه اى دور و پنهان از دیده ها به سر مى بریم ؛ ولى از تمام حوادث و ماجراهایى که بر شما مى گذرد، کاملاً مطّلع هستیم و هیچ چیز از اخبار شما بر ما پوشیده نیست. از خطاها و گناهانى که بندگان صالح خداوند، از آنها دورى مى کنند ؛ اما شما آنها را مرتکب مى شوید نیز با خبریم. از عهدشکنى ها و پشت سر گذاشتن عهد و پیمان ها با اطلاعیم… پس از خداوند بترسید و تقوا پیشه کنید و ما خاندان رسالت را مدد رسانید… سعى کنید اعمالتان به گونه اى باشد که شما را به ما نزدیک سازد و از گناهانى که موجبات نارضایتى ما را فراهم مى نماید، بترسید و دورى کنید…» بحارالانوار، ح 53، ص 175.

.

بر اساس این توقیع شریف، همه شیعیان و دوستداران حضرت، توصیه به تقوا و ورع شده اند و این بهترین راه دوستى و خشنودى امام زمان(عج) است ؛ همان طورى که گناهان و معاصى، باعث نارضایتى آن حضرت و قطع پیوند و ارتباط با او است. حتّى در توقیع دیگر، علّت طولانى شدن غیبت و عدم مشاهده و دیدار آن حضرت، گناهان و انحرافات شیعیان و دوستان اهل بیت«ع» ذکر شده است: «… ما عهد مى کنیم با شما اى دوست مخلص (شیخ مفید) که در راه ما با ظالمان مجاهده مى کنى ؛ هر کس از برادران دینى شما – که تقوا را سرمایه خویش قرار دهد – از فتنه هاى گمراه کننده و ظلمت خیز، در امان خواهد بود… آنچه که موجب جدایى ما و دوستانمان گردیده و آنان را از دیدار ما محروم کرده است، گناهان و خطاهاى آنان و تخلّف از فرمان هاى خداوند است» نجم الثاقب، ص 567..

جالب آنکه در آغاز قیام جهانى حضرت مهدى(عج) یاران و اصحاب نزدیک ایشان، پیمان و بیعت سختى با آن حضرت مى بندند و تعهّد مى کنند که از گناهان و انحرافات دورى جویند و از ظلم و فسادگرى بپرهیزند. امیرمؤمنان على«ع»، در ضمن یک حدیث طولانى، در وصف بیعت یاران امام زمان(عج) چنین مى فرماید:

با او بیعت مى کنند که هرگز:

دزدى نکنند «یبایعون على اَن یَسرَقوا»؛ ؛

زنا نکنند «ولا یَزنوا»؛ ؛

مسلمانى را دشنام ندهند «و لا یَسُبّوا مسلماً»؛ ؛

خون کسى را به ناحقّ نریزند «و لا یقتلوا مُحرماً»؛ ؛

به آبروى کسى لطمه نزنند «و لا یهتک حریماً مُحرّماً»؛ ؛

به خانه کسى هجوم نبرند «و لا یهجموا منزلاً»؛ ؛

کسى را به ناحق نزنند «و لا یضربوا احداً الاّ بالحقّ»؛ ؛

طلا، نقره، گندم و جو ذخیره نکنند «و لا یکنزوا ذهباً و لا فضّة و لا بُرّاً و لا شعیراً»؛ ؛

مال یتیم را نخورند «ولا یأکلوا مالَ الیتیم»؛ ؛

در مورد چیزى که یقین ندارند، گواهى ندهند «و لا یشهدوا بما لا یَعلمون»؛ ؛

مسجدى را خراب نکنند «ولا یُخرِبوا مسجداً»؛ ؛

مشروب نخورند «و لا یَشربوا مسکراً»؛ ؛

حریر و خز نپوشند «و لا یلبَسوا الخزّ و لا الحریر»؛ ؛

در برابر سیم و زر سر فرود نیاورند «و لا یتمنطقوا بالذّهب»؛ ؛

راه را بر کسى نبندند «و لا یقطعوا طریقاً»؛ ؛

راه را نا امن نکنند «و لا یخیفوا سبیلاً»؛ ؛

گرد همجنس بازى نگرایند «و لا یَفسقوا بغُلام»؛ ؛

خوراکى را از گندم و جو انبار نکنند «ولا یحبسوا طعاماً مِن بُرّ و لا شعیر»؛ ؛

به کم قناعت کنند «و یرضَونَ بالقلیلِ»؛ ؛

طرفدار پاکى باشند «و یَشَتّمونَ على الطیّب»؛ ؛

از پلیدى گریزان باشند «و یکرهون النجاسةو…»؛ منتخب الاثر، ص 581، ح 4 ؛ الملاحم و الفتن، ص 53..

پس گناهان و رذایل اخلاقى، عامل مهمى در محرومیت انسان از عنایات امام زمان(عج) است. با این حال باید دانست که امام هر زمان، مظهر رحمت و رأفت الهى و واسطه فیض بین خالق و مخلوق است. تمام نعمت ها به برکت وجود امام و حجّت هر زمان به مردم مى رسد و تمام بلاها نیز به برکت وجود او رفع مى شود و با اندکى اشتباه و خطایى، این الطاف و برکات از انسان دریغ نمى گردد. او مظهر رحمت الهى است و هیچ سود و منفعتى را از دیگران توقّع ندارد و جز در راه منافع آنان قدم بر نمى دارد. در عنایت و لطف او، هیچ بخل و کاستى راه ندارد.

آن حضرت در سخنان خیرخواهانه اى مى فرماید: «پس باید هر یک از شما (شیعیان )، کارهایى را که موجب جلبِ محبّت مى گردد، انجام دهید و باید از کارهاى ناپسندى که خشم و غضب ما را در پى دارد، اجتناب کنید. پس (آگاه باشید که ) مرگ آدمى ناگهان مى رسد که در آن، دیگر توبه سودى نمى رساند و ندامت، نمى تواند او را از عذاب برهاند» بحارالانوار، ج 53، ص 174، ح 7..

یقین بدانیم اگر کوچک ترین انحرافى که در بین شیعه ایجاد شود، قلب امام زمان را ناراحت و رنجور خواهد کرد. به همین جهت آن حجّت خداوند، شکوه خویش را از دست شیعیان جاهل و منحرف به این صورت اظهار مى دارد: «به حقیقت، نادانان و کم خردان شیعه و کسانى که پر و بال پشه بر دین آنها برترى دارد، ما را آزار مى دهند احتجاج طبرسى، ج 2، ص 474.».

در پایان توصیه مى شود، ارتباط خود را با خواندن دعا و انجام اعمال نیک، با امام زمان(عج) پررنگ تر کنید و خود را همیشه مدیون و بدهکار او بدانید. اگر دعاها و خواسته ها، همراه با گریه، پشیمانى و اشک شوق باشد، احتمال استجابت آن بیشتر است ؛ پس سوز و ندبه خود را با خواندن دعاى عهد و ندبه، اعلام دارید و در عین حال استغفار و توبه را فراموش نکنید. بهترین شفیع در بارگاه الهى براى آمرزش گناهان، امام معصوم است و دعاى او در حق شیعیانش به یقین اجابت مى شود براى مطالعه بیشتر در این زمینه ر.ک: ناصر مکارم شیرازى، مهدى انقلابى بزرگ ؛ محمد محمدى رى شهرى، کیمیاى محبّت ؛ علیرضا رجالى، یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان(عج) و… ..