مؤمنان و شیعیان امام زمان(عج)، خود و اعمال خویش را در محضر آن حضرت می بینند و از ترس اینکه مبادا خاطر شریف آن عزیز را مکدر نمایند و یا محروم از عنایات ویژه حضرتش شوند، برای قرب بیشتر و جلب توجه خاص آن حضرت در راه تعالی و تکامل باید بیشتر تلاش کنند و مواظب باشند که نکند خدای ناکرده با اعمال و کردار ناپسند خویش خاطر آن حضرت را از خویش مکدر نمایند.

با توجه به مهربانی امام زمان(ع)، او انتظار سخت و مشکلی از ما ندارد. تنها چیزی که موجبات رضایت قلب مهربان آن حضرت از ما را فراهم می سازد، انجام واجبات الهی و ترک محرمات است.

آیت الله محمدتقی بهجت در این مورد می فرمایند: مقصود اینکه، انسان باید کارهایش را مطابق دفتر شرع انجام دهد. چه موافق تقیه باشد و چه مخالف آن. اگر انسان، کارش بر طبق حجت شرعی باشد، اگر چه احیاناً مخالف با واقع شود، طوری نیست و در نزد پروردگار معذور بلکه مأجور است. ولی چنین نباشد که کارهایمان با دفتر شرع موافقت نداشته باشد و هرچه خواستیم یا از ما خواستند انجام دهیم، هرچند برخلاف شرع باشد. اگر بخواهند یک امضا به نفع خود از انسان بگیرند، گروهی هجوم می‌آورند و شرایط را طوری فراهم می‌آورند تا به مقصد خود برسند، همچنان که در امضا بر له (به نفع)‌ مشروطه از آخوند خراسانی پیش آمد و چه کارها و سوءاستفاده‌ها که نکردند؟!

بنابراین، در امور اجتماعی نباید به دیگران نگاه کنیم و از این‌ و آن پیروی کنیم؛ زیرا افراد، معصوم نیستند، هرچند بزرگ و بزرگوار باشند، بلکه باید نگاه کنیم و ببینیم اگر خودمان تنها بودیم و دیگران نبودند آیا انجام می‌دادیم یا خیر؟ و نباید به دیگران کار داشته باشیم.

ما نباید خود را با اهل‌سنت قیاس کنیم، ما باید رضا و میل امام زمان(عج) را در کارها به دست آوریم، چه در مصرف سهم امام(ع) و چه در کارهای اجتماعی دیگر.

منبع: در محضر بهجت، ج۱، ص۱۰۱ و 100