برخی گمان می‎کنند اگر قبول کنند که به پیامبر یا امام، علم غیب و علوم لدنّی و معجزه و کرامت و مقامات و خصائص عطا شده و آنان واجد کمالاتی بوده‎اند که دیگران به آن کمالات نرسیده‎اند و ارواح و طینت و جوهر وجودشان را صاحب کمالات و مورد عنایات بیشتر بدانند با انسانیّت آنها منافی است؛ زیرا این کمالات در مافوق انسان قابل قبول است نه در انسان و انسان مافوق. ولی این گمان صحیح نیست و منشأ آن جهل به کمالات انسان و مراتب انسانیّت است. لذا بسا شخص ناآگاه فضیلتی را در کسی می‎بیند و چون در انسانهای متعارف یا آدم‎هایی که در محیط خود دیده، آن چنان فضیلت و کمال و شخصیت را ندیده و حدود کمالات انسان را هم بیشتر از آن تصور نمی‎کرده، او را مافوق انسان می‎شمارد؛ مثلا عیسی بن مریم که بدون پدر و بطور خارق العاده متولد شده انسان است و انسان ما فوق، ولی، آدم جاهل او را مافوق انسان گمان می‎کند و پسر خدا می‎شمارد. از سوی دیگر بعضی به عکس برای اینکه این مقامات را مافوق انسان تصور می‎نمایند و انبیاء و اولیاء را بشر می‎دانند و از بیم اینکه مبادا قبول این درجات برای آنها غلو باشد، حقایق مسلّم را انکار کرده و در فضایل و خصایصی که به موجب تواریخ و احادیث معتبر و ادعیه و زیارت ائمه: ثابت است اظهار شک و تردید می‎نمایند. انصاف این است که این دو گروه هردو به اشتباه افتاده و از جهل به مقامات انسانیّت که از جمله مقام امامت و ولایت و خلیفة اللهی است، در دو طرف افراط و تفریط واقع شده‎اند.

امامت و مهدویت ج 1- نظام امامت و رهبری،آیةالله لطف الله صافی گلپایگانی