خانه » همه » مذهبی » اجراي حكم صد تازيانه بر همسر حضرت ايوب(ع)

اجراي حكم صد تازيانه بر همسر حضرت ايوب(ع)

سوره ص، آيه 44: « وَ خُذْ بِيَدِكَ ضِغْثاً فَاضْرِبْ بِهِ وَ لا تَحْنَث‏ …»

 

پس از پايان آزمون هاي متعدد و مستمر خداوند بر حضرت ايوب(ع) و صبر و استقامت ايشان و خانواده اش در برابر آن، دوران بازگشت نعمتها دميدن گرفت. خداوند هدف بازگشت مواهب را دو چيز مى‏ شمرد: يكى «رحمت الهى بر او» كه جنبه فردى دارد، و در حقيقت پاداش و جائزه ‏اى است كه از سوى خداوند به اين بنده صابر و شكيبا اعطاء شد و ديگري «درس عبرتى به همه صاحبان عقل و هوش در تمام طول تاريخ» تا در مشكلات و حوادث سخت، رشته صبر و شكيبايى را از دست ندهند، و همواره به رحمت الهى اميدوار باشند.

اما در ميانه تمام مواهب الهي بر ايوب(ع)، يكي از مشكلات همچنان باقي بود و آن سوگندى بود كه پس از رويت تخلفي از همسرش، ياد كرده بود. ايشان در آن حال بيمارى سوگند ياد كرد كه هر گاه قدرت پيدا كند يك صد ضربه يا كمتر بر او بزند. در اينكه تخلف همسر ايوب -كه طبق روايتى نامش” ليا” دختر يعقوب بود- چه بوده است؟ بين مفسران گفتگو است. ولي همين كه در آيه شريفه جرم همسر ايوب(ع) و سبب سوگند ايشان را ذكر نكرده، براى اين است كه هم تادب كرده باشد و هم احترام اين زن صبور مراعات شده باشد.

حضرت ايوب (ع) نيز قصد داشت پس از بهبودى‏، به پاس وفاداري ها و خدماتش او را ببخشد، ولى مساله سوگند و نام خدا در ميان بود. لذا خداوند اين مشكل را نيز براى او حل كرد. چنان كه قرآن مى فرمايد: ” بسته ‏اى از ساقه ‏هاى گندم (يا مانند آن) را برگير، و به او بزن و سوگند خود را مشكن”! (وَ خُذْ بِيَدِكَ ضِغْثاً فَاضْرِبْ بِهِ وَ لا تَحْنَثْ‏).
” ضغث” (بر وزن حرص) به معنى دسته ‏اى از چوب هاى نازك ساقه گندم و جو و يا رشته‏ هاى خوشه خرما و يا دسته گل و مانند آن است. و چون خداى تعالى عافيتش داد، به وى فرمود تا يك مشت شاخه به عدد تازيانه ‏هايى كه بر آن سوگند خورده بود (صد عدد) در دست گرفته يك نوبت آن را به همسرش بزند تا آن كه سوگند خود را نشكسته باشد. به هر حال اگر او از يك نظر مستحق چنين كيفرى بوده، از نظر وفاداري در طول خدمت و پرستارى، نيز استحقاق چنان عفوى را نيز داشته است.

درست است كه زدن يك دسته ساقه گندم يا چوب هاى خوشه خرما مصداق واقعى سوگند او نبوده است، ولى براى حفظ احترام نام خدا و عدم اشاعه قانون‏ شكنى، او اين كار را انجام داد و اين تنها در موردى است كه شخص مقابل مستحق عفو باشد و انسان مى ‏خواهد در عين عفو، حفظ ظاهر قانون را نيز بكند، و گرنه در مواردى كه استحقاق عفو نباشد هرگز چنين كارى مجاز نيست‏.
 

منبع:

تفسير الميزان، ذيل آيه 44 سوره ص.

تفسير نمونه،  ج‏19، ص 298-300.

دیدگاهتان را ثبت کنید

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد