حدیث مورد سوال در مقام بیان وجود رابطه میان نیکی و احسان به پدر و مادر و نیکی و احسان نمودن فرزندان به انسان است که این روایت به دو گونه قابل تحلیل است اول این که فرزندان از پدر و مادر الگو برداری می کنند و همان گونه که فرد به پدر و مادرش نیکی می کند فرزندش هم این رفتار را از او یاد گرفته و به او نیکی خواهد نمود و بالعکس اگر رفتار فرد با پدر ومادرش بد باشد همین رفتار را فرزندش الگو برداری می کند برداشت دوم از روایت این است که نیکی به پدر و مادر بازتابی معنوی و الهی دارد که موجب می شود فرزند او هم به او نیکی کند اما وجود این ارتباط به این معنا نیست که نیکی به پدر و مادر علت تامه نیکی فرزند است و بالعکس رفتار زشت نسبت به پد رو مادر علت تامه همین رفتار فرزند نسبت به پدر و مادر است چون سلسله علل و عوامل دیگری هم در این ماجرا دخیل هستند که این روایت به یکی اشاره دارد از سوی دیگر جای هیچ گونه تردید نیست که بسیاری از اولیای الهی نسبت به والدین نهایت احترام را داشته اند اما خودشان دچار فرزندان ناخلف بوده اند بنا بر این روایت به صورت غالبی است ونه این که یک سنت لایتغیر الهی باشد .