احسان امام زمان(ع) ثمره محبت به ماست

“مکیال المکارم فى فوائد الدعاء للقائم” یکى از کتاب هاى ارزشمند شیعه، نوشته آیت اللّه سیدمحمدتقى موسوى اصفهانى(1348 ـ 1301ق) است که به قصد اداء حق حضرت بقیة اللّه که حقش بر گردن ما افزون تر از همه مردم است، احسانش بیشتر و بهتر از همه شامل حال خلق مى شود و نعمت ها و منت ها بر ما دارد ـ به رشته تحریر درآمده است.

اصل کتاب به زبان عربى است و مؤلف در مقدمه مى نویسد:

“چون ما نمى توانیم حقوق آن حضرت را ادا نماییم و شکر وجود و فیوضاتش را آن طور که شایسته است، به جا آوریم بر ما واجب است آن مقدار از اداى حقوق آن حضرت را که از دستمان ساخته است، انجام دهیم. . . بهترین امور در زمان غیبت آن حضرت، انتظار فرج آن بزرگوار و دعا براى تعجیل فرج او و اهتمام به آنچه مایه خشنودى آن جناب و مقرب شدن در آستان اوست، مى باشد.”

حب و دوستی آن حضرت نسبت به ما

از بحثی که درباره لطف آن حضرت نسبت به ما در حرف تا گذشت دوستی آن جناب نیز واضح می شود زیرا که لطف میوه محبت است. همچنین در بخش سوم؛ حق پدر بر فرزند و تشییع مردگان در این زمینه مطالبی گذشت.

به هرحال همه احسان آن حضرت در حق ما ثمره و نتیجه محبتش نسبت به ما است ولی یک نکته را که نباید غافل باشی اینکه محبت او در حق ما جز از جهت ایمان و اطاعت ما نسبت به خداوند تعالی نیست پس اگر محبت آن بزرگوار را می خواهی بر تو باد اطاعت خدای تعالی و مبادا که با مخالفت کردن با خداوند او را اذیت و با وی دشمنی کنی که از کسانی خواهی بود که خداوند درباره آنها فرمود:

“ان الذین یودون الله و رسوله لعنهم الله فی الدنیا و الاخره و اعدلهم عذابا مهینا”؛ البته آنان که خدا و رسولش را می آزارند خداوند در دنیا و آخرت لعنتشان کرده است و برایشان عذاب خوارکننده ای آماده نموده است.

و در دارالسلام از امام باقر(ع) روایت شده که به جابر جعفی فرمود: بنده جز با اطاعت به خداوند تبارک و تعالی نزدیک نمی شود، دوری از آتش با ما نیست، آنکه مطیع و فرمانبردار خدا باشد دوست و ولی ماست و هر که خداوند را معصیت کند دشمن ماست و ولایت ما جز با عمل و دوری از گناه به دست نمی آید.

اخبار در این زمینه زیاد است البته همان طور که اطاعت خداوند متعال موجب محبت می شود همچنین معصیت مایه زوال آن است چنانکه در کافی از حضرت امام صادق(ع) آمده که فرمود: امیرالمونین فرمود: هیچ بنده ای نیست مگر اینکه چهل سپر بر او است تا اینکه چهل گناه مرتکب شود پس هرگاه 40 معصیت کبیره مرتکب شد سپرها بر او برداشته می شود آنگاه خداوند متعال به فرشتگان وحی می کند که بنده مرا با بال های خود بپوشانید.

پس فرشتگان او را با بال های خود می پوشانند اما او هیچ زشتی را فروگذار نمی کند مگر اینکه آن را مرتکب شود تا به حدی که با افتخار کارهای زشت خودش را برای مردم بازگو می کند.

آنگاه فرشتگان می گویند: خداوندا این بنده تو هیچ نهی و زشتی را رها نکرد تا اینکه مرتکب شد و ما خجالت می کشیم از آنچه انجام می دهد پس خدای عز و جل وحی می کند که بالهای خود را از او بردارید و هرگاه این چنین وضعی انجام شد آن شخص شروع می کند به دشمنی با اهل البیت.

پس در این هنگام پوشش او در آسمان پاره می شود و فرشتگان عرضه می دارند پروردگارا این بنده تو بدون پوشش ماند؟ پس خداوند عزوجل به آنها وحی می کند اگر خدای را در او نیازی بود شما را امر نمی کرد که بالهایتان را از او برگیرید.