در دعاى ندبه مى‌خوانیم: “أین محیی معالم الدّین و أهله”؛ کجاست آن‌که نشانه‌ها و آثار دین و اهل دین را زنده کند؟ و نیز در تفسیر آیه‌ی لِیُظْهِرَهُ عَلَى اَلدِّینِ کُلِّهِ(4)؛ “تا او را بر همه [مجموعه‌هاى] دین پیروز گرداند.” آمده است: با ظهور حضرت قائم علیه‌السلام این کار انجام خواهد شد.(5) 

و در بحار ضمن یک حدیث طولانى از پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه‌و‌آله روایت شده که فرمود: نهمین آن‌ها قائم خاندان من و مهدى امت من است، او در اندام و گفتار شبیه‌ترین مردم به من مى‌باشد. البته بعد از غیبتى طولانى ظاهر خواهد شد، دین خدا را آشکار خواهد کرد، با کمک الهى تأیید و حمایت و به وسیلۀ فرشتگان خداوند یارى خواهد شد. پس زمین را از عدل‌وداد پر کند چنان‌که از ستم و بیداد پر شده باشد.(6)

نیز در بحار در حدیث مفصلى از حضرت ابوجعفر باقر علیه‌السّلام آمده: سپس به سوى کوفه باز خواهد گشت. آن‌گاه سیصد نفر را به تمامى مکان‌ها مى‌فرستد؛ بین شانه و سینه‌هایشان دست مى‌کشد؛ پس در هیچ قضاوتى در نمى‌مانند، و هیچ سرزمینى نماند مگر این‌که در آن بانگ شهادت به لاإله إلاّ اللّه وحده لا شریک له و أنّ محمّدا رسول اللّه بلند شود.(7)

آیت‌الله جوادی آملی در خصوص این ویژگی امام مهدی علیه‌السلام در صفحه‌ی 94 کتاب امام مهدی موجود موعود می‌فرماید:

“هیچ تردیدی در ظهور موفور السرور امام عصر نیست و عالم همه در انتظار ظهور ایشان به سر می‌برند”.

اما یکی از معانی ظهور یا لازمِ معنای آن، پیروزی است؛ چنانکه یکی از بارزترین مصادیق “امرالله” همان دین الهی است. انگیزه نهایی بعثت پیامبران، پیروزی دین خدا بر تمام مکتب‌های باطل یا منسوخ است: “لِیظْهِرَهُ عَلَی الدِّینِ کلِّهِ وَ لَوْ کرِهَ الْمُشْرِکونَ”(8) و مهم ترین عامل تحقق چنین هدفی، رهبری انسان های کامل معصوم به ویژه وجود مبارک حضرت مهدی است؛ زیرا آن حضرت با تأیید خاص خدا و در ظلّ زمینه سازی معصومان پیشین که همه آنان المستقرین فی أمر الله هستند.(9) و شکوفایی خردورزی و عقل‌گرایی مردم از یک سو و بالندگی عدالت پروری جامعه از دیگر سو، موفق می‌شود امر خدا و دین او را اظهار و بر سایر آرا و مکاتب برتری بخشد و در پرتو غلبه فکری و فرهنگی، سایر پیروزی ها را به دست آورد…

***

5- اصول کافی/ ج1/ ص432

6- بحارالانوار/ ج52/ ص379

7- مکیال المکارم/ ج1/ صص92-91

8- سوره توبه آیه 33، سوره صف آیه 9

9- البلدالامین ص298، من لا یحضره الفقیه /ج2/ص