حدیث مورد سوال در روضه کافی نقل شده است به شکلی که ذیلا می آوریم :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قَالَ إِنْ قَدَرْتُمْ أَنْ لَا تُعْرَفُوا فَافْعَلُوا وَ مَا عَلَیْکَ إِنْ لَمْ یُثْنِ النَّاسُ عَلَیْکَ وَ مَا عَلَیْکَ أَنْ تَکُونَ مَذْمُوماً عِنْدَ النَّاسِ إِذَا کُنْتَ مَحْمُوداً عِنْدَ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى ….
امام صادق علیه السلام: و اگر می توانید کاری کنید که شناخته نشوید این کار را بکنید و چه می شود که مردم ثنا وتعریف تو را نکنند و چه می شود که نزد مردم مورد مذمت باشی هرگاه نزد خداوند پسندیه و مورد ستایش باشی؟…
با توجه به ادامه حدیث معنای حدیث روشن است که مقصود این نیست که کسی انسان را نشناسد آن گونه که در سوال آمده است بلکه مقصود این است که افراد انسان را به تقوا و پرهیزگاری و جایگاهی که نزد خداوند دارد نشناسند و نه این که شخص او را که نامش چیست و فرزند چه کسی نشناسند ، در حقیقت روایت در مقام بیان این واقعیت است که لازم نیست انسان اگر به رتبه و مقامی نزد خداوند رسیده است به گونه ای این جایگاه را نزد مردم مطرح کند و دست به تبلیغ برای خودش بزند، و این خداست که باید جایگاه فرد را نزد مردم بالا ببرد به همین جهت در ادامه حدیث آمده است چه می شود که مردم تعریف از تو نکنند و چه اشکالی دارد که مردم حتی تو را مذمت کنند اگر تو نزد خداوند مورد ستایش باشی .