امام حسین علیه السلام در اوج جنگ خانواده خود را از گریه منع کردند زیرا صحنه جنگ، جنگ گریه و زاری نیست بلکه صحنه رزم و پیکار است. اما در پس شهادت نه تنها گریه منع ندارد بلکه توصیه فراوانی شده است. به نمونه هایی از آن اشاره می کنیم:1- امام حسین علیه السلام می فرماید: انا قتیل العبره، لا یذکرون مؤمن الا بکی؛(بحارالانوار، ج44 ص279) من کشته اشکم، هیچ مؤمنی مرا یاد نمی کند مگر آنکه [به دلیل مصیبت هائی که بر من وارد شده] می گرید.2- امام صادق علیه السلام می فرماید: هر ناله و گریه ای ناپسند و مکروه است مگر نالیدن و گریستن بر حسین (علیه السلام).(همان، ج45 ص313)3- امام رضا علیه السلام می فرماید: ای پسر شبیب! اگر بر چیزی گریه می کنی، بر حسین بن علی گریه کن که او را همچون گوسفند سر بریدند.(همان، ج44 ص286)
مرحوم علامه مجلسی در جلد 44 کتاب بحارالانوار، ص279 و 269 روایات متعددی درباره ثواب گریه بر امام حسین علیه السلام نقل کرده است و آقای جواد محدثی در فرهنگ عاشورا ص 385 و 382، (نشر معروف، چاپ دوم 1376، قم) نیز به این مطلب اشاراتی دارند.
بنابراین نه تنها از گریه بر امام حسین علیه السلام منع نشده است. بلکه توصیه فراوانی به آن شده است و عمل شیعیان عمل به دستورات پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و ائمه اطهار علیهم السلام است. البته در عزاداری امام حسین علیه السلام از برخی کارها چون قمه زنی نهی شده است.