ازدواج و نکاح از ابتدای خلقت وجود داشته پس چرا پیامبر ص آن را سنت خویش دانسته است؟

در روایتی از پیامبر گرامی اسلام(ص) نقل شده است: «النِّکَاحُ‏ سُنَّتِی‏ فَمَنْ رَغِبَ عَنْ سُنَّتِی فَلَیْسَ مِنِّی»؛[1] ازدواج سنت من است و هر کس از سنتم روی‌‌گردان باشد، از من نیست.
سنّت در لغت به روش در پیش گرفته شده و عادت شده در زندگى اطلاق مى‏‌گردد. ولی سنّت در اصطلاح علم حدیث، گفتار، عملکرد یا تقریر (تأییداتى) است که به قصد تشریع براى امّت از پیامبر اکرم (ص) صادر شده است.[2]
واژه «سنت» در این روایت، هم با معنای لغوی آن سازگار است و هم با معنای اصطلاحی؛ یعنی پیامبر(ص) می‌خواهد بگوید که راه و روش من ازدواج کردن است و این در دین من نیز مورد تأیید قرار گرفته و هر کس که با این امر مخالف باشد، از من محسوب نمی‌شود. در واقع این حدیث در صدد منحصر کردن این سنت نسبت به پیامبر(ص) نیست، بلکه بیان‌گر اثبات آن به عنوان شیوه زندگی دینی یکی از پیامبران الهی است.
به عبارتی، آنچه به نام سنت پیامبر ص از آن یاد می­شود لزوماً بدان معنا نیست که حضرتشان پایه گذار آن باشند، بلکه شامل تمام مواردی خواهد بود که مورد پذیرش ایشان می باشد چه از قبل وجود داشته و چه تازه بنیان نهاده شده باشد.
بر این اساس، آنچه پیامبران گذشته به دنبال آن بودند و نیز عرفهای زیبای گذشته بشر نیز در این تعریف می­تواند از سنت پیامبر ص به شمار آید.
قابل ذکر است که معمولاً کلمه «نکاح» یا «زواج» انصراف به ازدواج دائم دارد و برای ازدواج موقت از لفظ متعه استفاده می‌شود؛ از این‌رو برداشت ازدواج موقت از این روایت به دور از ذهن است و نیاز به قرینه دارد.

---