قصهء هاروت و ماروت که دو فرشتهء خداوند بودند،در آیه 102 از سورهء بقره آمده است . ((این آیه ، بارعایت سیاقى که دارد، مى خواهد یکى دیگر از خصایص یهود را بیان کند، و آن ، متداول شدن سحر در بین آنان است . . . چون چنین مى پنداشتند که سلطنت حضرت سلیمان علیه السلام به وسیله سحر بود و یک مقدار سحر خود را هم به دو ملک بابل ، هاروت و ماروت نسبت مى دهند.قرآن ، هر دو پندار ایشان را رد مى کند و مى فرماید: آنچه سلیمان(ع) مى کرد، سحر نبود. و درباره هاروت و ماروت ایشان را (یهودى ها) رد مى کند به اینکه ، هر چند سحر به آن دو نازل شد، لکن هیچ عیبى هم در این کار نیست ; چون منظورِ خداوند از این کار امتحان بود; همچنانکه شر و فساد را به دلهاى بشر ; منظور امتحان آنان الهام کرد و یکى از مصادیق قدر است . بر آن دو فرشته هم سحرنازل شد، ولى آن دو به احدى سحر نمى آموختند; مگر آنکه مى گفتند: ما مایهء آزمایش تو هستیم. زنهار که با استعمال بى مورد سحر کافر نشوى ، و فقط در مورد ابطال سحر و رسوا کردن ساحران و ستمگران به کاربندى ; ولى مردم به جای استفاده صحیح از سحرآن را در موارد ناپسند استفاده می کردند; از جمله میان زن و مرد را به هم مى زدند تا شرى و فسادى به راه بیندازند. (المیزان ،علامه طباطبایی ، ذیل آیه 102 سوره بقره )اما این که آیا این دو فرشته به گمان برخی راه خطا را طی کردند گفتنی است: این داستانى خرافى است که به ملائکه خدا نسبت داده اند; ملائکه اى که خداى تعالى در قرآن ، به قداست و طهارت وجود آنها از شرک ومعصیت (اشاره فرموده است فاطر،1) در سوره فاطر فرشتگان را رسولان الهى مى نامد و رسولان الهى ازهرگونه خطا مصون هستند.علامهء طباطبایى(ره) ضمن رد روایات غیر صحیحى که در مورد به خطارفتن دو فرشته خدا وارد شده است ، مى فرماید: آن هم غلیظ ترین شرک و زشت ترین معصیت ! چون دربعضى از این روایات نسبت پرستش بت و قتل نفس و زنا و شُرب خمر به آن دو فرشته داده شده است… این احادیث ، مانند احادیث دیگرى کم در مطاعن انبیا و لغزشهاى آنان وارد شده است ، از دسیسه هاى یهودخالى نیست» (المیزان ، همان).حاصل آن که هاروت و ماروت دو فرشته الهی بودند که برای تعلیم بطلان سحر ساحران ورسوا کردن و روکردن دست ساحران به زمین آمده بودند، چنان که به نقل از علامه طباطبایى(ره) گذشت. (تفسیر المیزان ، همان).