و در این معنی حافظ شیرازی رحمه الله علیه چه خوب سروده است :
مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند که اعتراض بر اسرار علم غیب کند
کمال صدق و محبّت ببین نه نقص گناه که هر که بیهنر افتد نظر به عیب کند
ز عطر حور بهشت آن زمان بر آید بوی که خاک میکده ی ما عبیر جیب کند
چنان بزد ره اسلام غمزه ی ساقی که اجتناب ز صهبا مگر صهیب کند
کلید گنج سعادت قبول اهل دل ست مباد آن که در این نکته شکّ و ریب کند
شبان وادی ایمن گهی رسد به مراد که چند سال به جان خدمت شعیب کند
ز دیده خون بچکاند فسانه ی حافظ چو یاد عهد شباب و زمان شیب کند
این فرمایش در خطبه ی هشتاد و پنجم از «نهج البلاغه» است، و اوّل خطبه این است: عِبادَ اللهِ اِنَّ مِنْ أَحَبِّ عِبادِ اللهِ اِلیْهَ عَبْداً اَعانَهُ اللهُ عَلی نَفْسِهِ .
اطاعت از استاد
شعر حافظ در لزوم اطاعت از استاد روحانی