قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۳/۰۸/۱۱
–
۸۴ بازدید
ایا اعتراف به گناه جلوی شخصی مانند یک دوست صحیح است درصورتی که نه مسئله ازدواج مطرح است و نه دادگاه است وعمل مجرمانه ای انجام شده،مثلا پرسیده شود ایا تو تابه حال فلان گناه راانجام داده ای؟درهرصورت باید راست گفت حتی اگرفردتوبه کرده باشد؟واینکه اگربگوییم نه دروغ گفته ایم؟
در اسلام اعتراف به گناه ، آنچنان که در مسیحیت تحریف شده شایع است؛ وجود ندارد ، وفقط هنگامی که شخص به دلیل توبه کردن با خود ودر نزد خدا، حدیث نفس می کند، جایز است ، اعتراف به گناه در نزد خدا موجب رقت قلب وکرنش وذلت در برابر خدا می شود و چنین حالتی انسان را به کمالات بالاتری می رساند ،اولیای خدا در برابر خدا ،چنین خودشان را کوچک وذلیل می کنند تا باورشان شود که فقیر بالذات هستند واوست که غنی بالذات است! ، گناه، حجابى میان انسان و رحمت الهى است و همین که حجاب برطرف شد، رحمت دریافت مى شود. اقرار و اعتراف به گناه و استغفار از آن، در محضر اولیاى خدا، وسیله و زمینه ى عفو الهى است. «جاؤُکَ فَاسْتَغْفَرُوا»، «لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِیماً» (نساء/64)
اما اینکه حد اعتراف به گناه( در نزدخدا) باید چقدر باشد؟ به نظر میرسد که باید برای هرکس اندازه مخصوص خودش را تعیین کرد ونمی توان مقدار اعتراف به گناه را برای همه یکسان تعریف کرد! ولی میزان آن چنین است که در اثر این اعتراف در شخص اراده ای ایجاد شود که بتواند از گناه بیرون برود ومسیرش را به سمت خدا تغییر دهد ولی اگر برعکس، اعتراف به گناه به قدری زیاد شود که از خود ناامید شده وحالت سستی وبی اراده ای را پیدا کند دیگر این چنین اعتراف به گناه خود موجب هلاکت خواهد بود وراه نجات نیست.
ابراهیم علیه السلام مقام نبوتى بلند مرتبه داشت، و خدا او را از گناه منحرف مى ساخت، ولى چون خود را در محضر پروردگارش مى یافت، خویشتن را آکنده از نقص تصور مى کرد، و کارى جز طلب آمرزش نداشت و خواستار پاکى و کمال افزونتر مى شد، و هیچ لغتى میان بنده و پروردگارش در میدان دوستى و شوق شدید بلیغ تر از لغت تذلل و خوارى نمودن و اعتراف به گناه و طلب عفو نیست. پس ابراهیم علیه السلام گفت: «وَ لا تُخْزِنِی یَوْمَ یُبْعَثُونَ- و آن روز که (همگان از گورها) برانیگخته مى شوند، مرا خوار مساز.»
اما درمورد سؤال شما :بنابراین اولا همچنان که گفتیم اعتراف به گناه در نزد چنین کسی جایز نیست ،چون موجب گناهان دیگری خواهد شد ومفسده اش بیشتر است وثانیا حفظ آبرو واعتبارخودت برتو واجب است ونبایست آن را با اعتماد بیجا از دست بدهی و پاسخ دادن به سؤال هرکسی (به غیر از کسی که برما ولایت دارد مانند پدر ومادر وشوهر زن) ،لازم نیست ومی تواند سکوت کند وثالثا اگر بنا شد پاسخ دهد لازم نیست که پاسخ صحیح بدهد (البته به غیر از کسی که برما ولایت دارد مانند پدر ومادر وشوهر زن) ولی واجب است که دروغ نگوید ، چون دروغ گفتن حرام است ومی تواند می تواند چنین پاسخ دهد که ( در دل نیت کند که از وقتی توبه کرده ام )چنین گناهی را انجام نداده ام !
اما اینکه حد اعتراف به گناه( در نزدخدا) باید چقدر باشد؟ به نظر میرسد که باید برای هرکس اندازه مخصوص خودش را تعیین کرد ونمی توان مقدار اعتراف به گناه را برای همه یکسان تعریف کرد! ولی میزان آن چنین است که در اثر این اعتراف در شخص اراده ای ایجاد شود که بتواند از گناه بیرون برود ومسیرش را به سمت خدا تغییر دهد ولی اگر برعکس، اعتراف به گناه به قدری زیاد شود که از خود ناامید شده وحالت سستی وبی اراده ای را پیدا کند دیگر این چنین اعتراف به گناه خود موجب هلاکت خواهد بود وراه نجات نیست.
ابراهیم علیه السلام مقام نبوتى بلند مرتبه داشت، و خدا او را از گناه منحرف مى ساخت، ولى چون خود را در محضر پروردگارش مى یافت، خویشتن را آکنده از نقص تصور مى کرد، و کارى جز طلب آمرزش نداشت و خواستار پاکى و کمال افزونتر مى شد، و هیچ لغتى میان بنده و پروردگارش در میدان دوستى و شوق شدید بلیغ تر از لغت تذلل و خوارى نمودن و اعتراف به گناه و طلب عفو نیست. پس ابراهیم علیه السلام گفت: «وَ لا تُخْزِنِی یَوْمَ یُبْعَثُونَ- و آن روز که (همگان از گورها) برانیگخته مى شوند، مرا خوار مساز.»
اما درمورد سؤال شما :بنابراین اولا همچنان که گفتیم اعتراف به گناه در نزد چنین کسی جایز نیست ،چون موجب گناهان دیگری خواهد شد ومفسده اش بیشتر است وثانیا حفظ آبرو واعتبارخودت برتو واجب است ونبایست آن را با اعتماد بیجا از دست بدهی و پاسخ دادن به سؤال هرکسی (به غیر از کسی که برما ولایت دارد مانند پدر ومادر وشوهر زن) ،لازم نیست ومی تواند سکوت کند وثالثا اگر بنا شد پاسخ دهد لازم نیست که پاسخ صحیح بدهد (البته به غیر از کسی که برما ولایت دارد مانند پدر ومادر وشوهر زن) ولی واجب است که دروغ نگوید ، چون دروغ گفتن حرام است ومی تواند می تواند چنین پاسخ دهد که ( در دل نیت کند که از وقتی توبه کرده ام )چنین گناهی را انجام نداده ام !