شافعیه پیروان محمدبن ادریس شافعی (متولد سال 151 و متوفای سال 204 ه ق) می باشند. شافعی عرب قرشی است. اعتقادات شافعی ها: می توان عقاید شافعی را به صورت فهرست وار اینگونه بیان کرد: یک :اعتقاد به قدیم بودن خداوند، با تمام صفاتش و عدم تشبیه خداوند در اوصاف. دو :غیر مخلوق بودن قرآن و معتقد به آفریده شدن بهشت و دوزخ، قبول عذاب قبر و سؤال نکر و منکر سه : اعتقاد به شفاعت پیامبر و رفتن آن حضرت به معراج. چهار: مختار دانستن انسان در اعمال و رفتار. پنج :اهتمام بیشتر به حدیث و رد عمل به رأی، مخالفت با علم کلام. شش:اعتقاد به سه شرط برای درستی ایمان که عبارت باشد از اقرار به زبان، تصدیق به جنان (قلب)‌ و عمل به ارکان. شافعی در الهیات، اخباری و ظاهری بود، یعنی ظواهر آیات و سنت پیامبر را ملاک عقیده می دانست. او در اصول دین تا حدودی مذاق و مشرب مکتب اشاعره داشت.( فضائی، یوسف، مذاهب اهل سنت و فرقه اسماعیلیه، تهران، آشیانه کتاب، چاپ اول، 1383، ص 152 و . ابوالمعالی محمد الحسینی العلوی، بیان الادیان، به اهتمام سید محمد دبیر سیاقی، تهران، انتشارات روزنه، چاپ اول، 1376، ص 46.) همچنین در مکتب شافعی برای حدیث اهمیت بیشتری قائل هستند، طوری که اگر تعارضی بین حدیث و قرآن حاصل می شد، حدیث را مقدم می دانستند. هر چند شافعی در زمینة حدیث آزادترند، در عین حال عمل به رأی را به هر شکل آن رد می کند و تحقیق و بحث در اصول دین (بحث کلام) را به طور کلی مردود می داند.( بی ناس، جان، تاریخ جامع ادیان، ترجمه علی اصغر حکمت، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ اول، 1380، ص 754).