دوست گرامی. علم دو نوع است. علوم دینی و علوم دنیوی. کسب علوم دینی به صورت تخصصی و اجتهادی و همچنین کسب علوم دنیوی اگر به مقدار نیاز و ضرورت جامعه کسانی هستند که مشغول آن هستند، برای دیگران واجب کفایی است، اما کسب اطلاعات دینی به صورت عمومی برای همگان واجب عینی است یعنی هر کسی باید اعتقادات و احکام دین خود را یاد بگیرد تا بتواند عمل کند.
اقسام علوم به لحاظ حکم فراگیری:
علوم را از لحاظ حکم فراگیری در پنج گروه می‎توان دسته بندی نمود:
دسته اول: علومی که از یادگیری و تعلیم آنها صریحاً نهی شده، مثل علم سحر و یا برای فرد و جامعه فساد آفرین هستند و همینطور علومی که شخص به قصد ضرر زدن به دیگران می‎آموزد، تعلم این دسته از علوم حرام می‎باشد، مگر در مواقع ضرورت، مثلاً سحر را برای ابطال سحر دیگران بیاموزد.
دسته دوم: علومی که حرام نیستند، بر دو گروه اند:
۱) دانش هائی که مقدمه سازندگی مادی و یا معنوی، دنیوی و یا اخروی، فردی و یا اجتماعی می‎باشند و بدون آنها اساس حیات مادی و معنوی انسان به مخاطره می‎افتد. تحصیل این علوم به صورت واجب عینی مثل شناخت عقائد و تکالیف شرعیه و یا واجب کفائی مثل علم طب و شیمی بر همگان لازم است.
۲) دانش هائی که نقش حیاتی در زندگی فرد و یا اجتماع ندارند.
این علوم بر سه قسم‎اند:
الف)مستحب: هر دانشی که مقدمه‌ تقویت بنیه مادی و یا معنوی فرد یا جامعه است و بدون آن ضربه‎ای به نیازهای اساسی وارد نمی‎شود، اما در صورتیکه با قصد قربت فرا گرفته شوند، عمل مستحبی محسوب می‎گردند. مانند علم معماری و شهرسازی و عمران و مدیریت شهری.
ب) مباح: همین دانش ها اگر بدون قصد قربت آموخته شوند مباح به حساب می‎آیند.
ج) مکروه: دانش هایی که مقدمه ‌فساد نیستند، اما سودی نیز در بر ندارند، اگر موجب تضییع عمر گردند و انسان را از مقصد دور نمایند، لغو و مذموم و مکروه به شمار می‎آیند. مثل علم انساب. پیامبر (ص) درمورد علم انساب فرمود: این را اگر کسى نداند، زیان نمى کند و کسى که مى داند، نفعى نمى برد.